Artykuły

To niewątpliwie jedna z najlepszych powieści naszego XXX-lecia. Wydana w roku 1948 i wielokrotnie wznawiana, dodatkowo wzbogacona głośnym filmem Andrzeja Wajdy (premiera w r. 1958) z niezapomnianym Zbigniewem Cybulskim w życiowej roli Maćka Chełmickiego. To nie przypadek również, że właśnie w, sezonie XXX-lecia grane są równolegle na scenach Łodzi i Wrocławia dwie różne adaptacje tej najpoczytniejszej książki Jerzego Andrzejewskiego.

Jeszcze inną wersją "Popiołu i diamentu" - opracowaną specjalnie przez córkę pisarza Agnieszkę Andrzejewską i Antoniego Liberę - zainaugurował nowy sezon Teatr Telewizji. Nie rywalizując z legendą wajdowską, ale świadomie od niej odchodząc, autorzy scenariusza oraz reżyser spektaklu Zygmunt Hübner starali się utrzymać wielowarstwowość powieściowych wątków, skupiając się na jej zagadnieniach moralnych. A więc przede wszystkim problem różnych postaw ludzkich, umiejętności realizowania słusznych haseł, ale nie mniej ważna konieczność wycofywania się z obranej drogi, jeśli okazała się mylna.

Przejmująca kreacja Tadeusza Łomnickiego w roli Szczuki. Ileż prawdziwego ciepła, mądrości i doświadczenia potrafił dać temu człowiekowi, tak tragicznie ginącemu u progu wywalczonej wolności. I to z rąk młodziutkiego chłopca, który już zrozumiał swój błąd i właśnie tym strzałem zamierzał zakończyć wojowanie, skoro poznał pierwszy smak pokoju. Nowa znacząca i wiele obiecująca rola Krzysztofa Kolbergera.

Wielość życiowych postaw sygnalizowały także postacie drugoplanowe. Ale choć myśl adaptatorów była tu słuszna, przecież nadmierne nagromadzenie tak barwnych indywidualności osłabiało chwilami rytm główny. Zwłaszcza, gdy prowadzące role zabójcy i ofiary wypadły tak przekonywająco. A po książkę na pewno sięgniemy raz jeszcze. I to również świadczy o sukcesie spektaklu.