Molier: "Don Juan"
Popularny hiszpański wątek ludowy Don Juana znalazł pierwsze wcielenie literackie w r. 1630 - w "Komedii o sewilskim uwodzicielu i kamiennym gościu" Tirso de {#au#719} Moliny{/#}. Od tego czasu wątek ten inspirował wielu pisarzy, muzyków i filozofów; przykładem choćby {#au#84}Molier{/#}, {#au#312}Byron{/#}, Mozart, {#au#110}Puszkin{/#}, {#au#4}Frisch{/#} i {#au#321}Camus{/#}.
"Don Juan" Moliera powstał w r. 1665. Boy pisał o Molierze: "W epoce, kiedy on tworzył, rodzaj komiczny i tragiczny były najściślej od siebie oddzielone, nikomu w głowie nie postało, że komedia może zarazem bawić, wzruszać, poruszać doniosłe problemy; że może odbijać zarazem komizm i tragizm życia. Molier za jednym zamachem obala te sztuczne bariery, otwiera drogę, do pełni twórczej swobody". - I może właśnie "Don Juan" jest w twórczości Moliera najpełniejszym wyrazem zmieszania elementów komedii i dramatu.
Reżyser tego utworu staje przed dwiema krańcowymi możliwościami jego odczytania obrony Don Juana - i potępienia. Toteż wydaje się, że właśnie w rozumieniu bohatera tytułowego kryje się klucz przedstawienia.
Bohdan Korzeniewski, teatrolog i wybitny reżyser starszego pokolenia. Inscenizując kilkakrotnie utwór Moliera starał się wygłosić możliwie pełną obronę. Don Juana - libertyna, racjonalisty walczącego z ciemnotą, przesądem i klerykalizmem. Racjonalizm Don Juana jest dla nas ciągle cenny, ale brak u tego bohatera szacunku dla innych. Jego lekceważenie wszelkich reguł życia społecznego to przesłanki do skonstruowania takiej postaci, której postępowanie budzi protest. Uwodzenie kobiet - jak w sensie najbardziej potocznym rozumie się donżuanizm - nie jest oczywiście najważniejsze. To tylko jeszcze jeden dowód bezkarności siedemnastowiecznego pana, który z pogardy dla społeczności, w jakiej żyje, stworzył podstawę swej filozofii życiowej.
