Kobiety rządzą
"Rok magicznego myślenia" pod opieką art. Bartosza Zaczykiewicza w Teatrze Studio w Warszawie oraz "Ifigenia" w reż. Antoniny Grzegorzewskiej w Teatrze Narodowym w Warszawie. Poleca Jacek Wakar w Twoim Stylu.
SUROWA INTYMNOŚĆ
Ewa Błaszczyk znalazła w sztuce "Rok magicznego myślenia" amerykańskiej pisarki Joan Didion zapis doświadczenia podobnego do tego, które stało się jej udziałem. Didion w krótkim czasie straciła męża i musiała zmierzyć się z chorobą córki. W pamiętniku, a potem w opartym na nim dramacie zdała z tego relację. Przedstawienie Blaszczyk utrzymane jest w krańcowo surowej formie. Jest tak intymnie, jak pozwala na to scena teatralna. Aktorka prowadzi swą opowieść rzeczowo, nie pozwala sobie na łzy, nie zależy jej na wywołaniu współczucia. A jednak historia Didion i Błaszczyk wyklucza obojętność. Oto kobieta, która w jednej chwili traci całe dotychczasowe życie i zostaje zmuszona do walki. Ból zostaje przekuty w energię. Kiedy słucha się głosu aktorki wypełniającego Malarnię Teatru Studio, patrzy na jej samotność na scenie, nie sposób nie odnieść wrażenia, że oto zdarzył się cud. Teatru nie można już oddzielić od prawdziwego życia.
Rzadko teatr jest tak blisko życia.
TERAZ CÓRKA
Kobiety rządzą! Na pewno polskim teatrem. Oto nowe (choć brzmiące znajomo) nazwisko. Antonina Grzegorzewska nie zamierza odcinać kuponów od sławy ojca Jerzego Grzegorzewskiego. Swą debiutancką "Ifigenią" [na zdjęciu] udowodniła, ze ma własny styl i wyjątkowe wyczucie plastyczne. Robi teatr zadziorny krzykliwy, nowoczesny. Sama napisała sztukę, w której na nowo odczytuje mit o dziewczynie złożonej w ofierze bóstwu. Ifigenią (Anna Gryszkówna) słucha mp3 i jest w konflikcie z ojcem Agamemnonem (Jerzy Radziwiłowicz), który musi wybrać między służbą wojskową a rodziną Ifigenią intryguje dramaturgicznym nerwem, napięciem i trudnymi pytaniami o relacje między rodzicami i dziećmi. Autobiografia? Dużo, dużo więcej...
