Warszawa. Uczczą pamięć Bacewicz i Karłowicza
Sejmowa Komisja Kultury i Środków Przekazu wystąpi do marszałka Sejmu Bronisława Komorowskiego o podjęcie inicjatywy uchwałodawczej w sprawie uczczenia pamięci Grażyny Bacewicz i Mieczysława Karłowicza. Decyzję taką podjęli członkowie komisji kultury podczas jej środowego posiedzenia.
Przewodnicząca komisji Iwona Śledzińska-Katarasińska zwróciła uwagę, że w 2009 roku mija 100. rocznica urodzin wybitnej polskiej kompozytorki Grażyny Bacewicz i 100. rocznica śmierci kompozytora i dyrygenta Mieczysława Karłowicza. - Wiele artystycznych środowisk oraz Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego wskazywało na potrzebę uczczenia pamięci tych artystów okolicznościowymi uchwałami - mówiła.
Śledzińska-Katarasińska przypomniała również, że w hołdzie Grażynie Bacewicz w 100. rocznicę urodzin w Polsce zaplanowano koncerty Krystiana Zimermana. Krystian Zimerman będzie gościł w Polsce w lutym; wraz z grupą zaprzyjaźnionych muzyków (Kają Danczowską, Agatą Szymczewską, Ryszardem Groblewskim i Rafałem Kwiatkowskim) zaprezentuje utwory Bacewicz. Przewidziano pięć koncertów: w Łodzi, Warszawie, Poznaniu, Krakowie i Katowicach.
Grażyna Bacewicz (1909-1969) (na zdjęciu) ukończyła w 1932 roku Konserwatorium Warszawskie, uzyskując dyplomy z gry na skrzypcach i kompozycji. Jako solistka zaczęła odnosić sukcesy już w 1935 roku, kiedy otrzymała pierwsze wyróżnienie w I Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Warszawie. W latach 1936-38 współpracowała z warszawską Orkiestrą Polskiego Radia, zorganizowaną przez Grzegorza Fitelberga. Koncertowała m.in. na Litwie, w Hiszpanii, Francji, Belgii, Czechosłowacji.
W 1945 roku podjęła pracę w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Łodzi, gdzie wykładała przedmioty teoretyczne i prowadziła klasę skrzypiec. Od 1966 roku (od 1967 jako profesor zwyczajny) aż do śmierci pracowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. W latach 60. zajmowała się także pisarstwem. Jest autorką kilku powieści pozostających nadal w rękopisie oraz tomiku opowiadań "Znak szczególny" (1970).
Twórczość Mieczysława Karłowicza (1876-1909) jest zaliczana do nurtu późnego romantyzmu. Z zamiłowania Karłowicz był również taternikiem, fotografikiem i publicystą. Od dzieciństwa wychowany w muzycznej atmosferze, od siódmego roku życia pobierał naukę gry na skrzypcach. Po osiedleniu w Warszawie kontynuował naukę gry na skrzypcach, równocześnie studiując harmonię. Obok nauki gry i kompozycji Karłowicz studiował na Uniwersytecie Warszawskim nauki przyrodnicze, a następnie filozofię w Berlinie. Po powrocie do Warszawy w 1901 ukończył studia. W 1903 w ramach Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego założył orkiestrę smyczkową.
8 lutego 1909 zginął w Tatrach przysypany lawiną na wschodnich zboczach Małego Kościelca, w trakcie wycieczki narciarsko-fotograficznej. W miejscu tym stoi obecnie kamień - pomnik zwany Kamieniem Karłowicza z napisem: "Non omnis moriar" (Nie wszystek umrę).
