Slalom gigant
"Narty Ojca Świętego" w reż. Piotra Cieplaka w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze Jacek Sieradzki w Przekroju.
Jak się utrzymać bez wywrotki na papieskich nartach? Idźcie do Narodowego, tam wiedzą.
Wielu miało wątpliwości, czy uda się pożenić salonowo-felietonowego Jerzego Pilcha z Piotrem Cieplakiem używającym teatru do weryfikowania wartości chrześcijańskich w zeświecczonym świecie. Zjazd na "Nartach Ojca Świętego" przypominał slalom na ostrym stoku, gdzie prawie nie da się nie przewrócić bramki. A jednak się udało.
Spektakl daje w pierwszej części błyskotliwie, acz łagodnie satyryczny obraz naszych grzeszników powszednich, mających do boskich przykazań stosunek lekko zwariowany; tu bryluje wart wszystkich pieniędzy księżulo Janusza Gajosa, któremu inkwizytorskie ognie w oczach zapalają się tylko wtedy, gdy ktoś śmie nie podzielać jego pasji do samochodów. Dla szukających głębszej refleksji jest część druga, gdy żarty już nie tak gęste, a grzesznicy zostają przymuszeni do rachunku sumienia (choć przyczyna - ekscytująca plotka, że Papież abdykuje i osiądzie na polskiej prowincji - jest od początku komediowym wymysłem). Ta część ma mielizny: proza Pilcha ze swoją popisową j melodyką kiepsko nadaje się do mówienia j intymnie i kameralnie (choć skutecznie radzą sobie i Gajos, i Jerzy Radziwiłowicz).
Finał jest dobrym przykładem skali wyzwania. Dla Pilchowej generacji dwa były największe uniesienia życiowe: wybór Wojtyły i zwycięstwa piłkarskiej drużyny Górskiego. Wizja Papieża w piusce i białej sutannie strzelającego gole Niemcom, Brazylijczykom i Rosjanom jest felietonowym majstersztykiem. A Cieplak każe go recytować Władysławowi Kowalskiemu jak monolog na Mont Blanc: pruć się w romantycznym uniesieniu! Tekst trzeszczy, napina się - i nie pęka. Udany szus po stokach narodowej wyobraźni.
