"Makbet" Wajdy
"Makbet" w reż. Andrzeja Wajdy w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie. Pisze Michał Mizera w Pulsie Biznesu.
"Wajda nie reżyseruje, Wajda obsadza" - głosi środowiskowe porzekadło.
Po kilku latach przerwy w pracy teatralnej wrócił do Starego Teatru, by zrealizować swoje dawne marzenie: "Makbeta" Williama Szekspira. I obsadził tak, że nawet największym sceptykom poszło w pięty.
Tytułową rolę powierzył Krzysztofowi Globiszowi, Lady Makbet zagrała Iwona Bielska. Złośliwi mówili po premierze, że wyszło z tego "Lato Muminków", bardziej złośliwi dodawali, że raczej "Jesień"... Mało kto jednak zadał sobie trud wsłuchania się w tekst (świetny, komunikatywny przekład Antoniego Libery) i interpretację aktorsko-reżyserską.
Wajda zrobił przedstawienie wymagające, trudne i nieefektowne. Słowo i tradycyjny teatr (w szlachetnym tego słowa znaczeniu) są jego budulcem. Nie bez znaczenia są doświadczenia Wajdy z powieściami Dostojewskiego (właśnie w Starym Teatrze!) - nikt w naszym teatrze nie spotkał się z tą twórczością pełniej i głębiej.
Wajda nie byłby sobą, gdyby nie szukał aktualności w wystawianym utworze. I tu pokazał swój ostry pazur - w pomyśle na wiedźmy, w wojennym sztafażu czy w znakomitej scenie posiłku z "przyjaciółmi", kiedy ilość pustych krzeseł znacznie przewyższa te zajęte. Świetnie obsadzeni są Roman Gancarczyk (jako Macduff) i Jacek Romanowski (jako Banąuo), znakomita jest scena Katarzyny Gniewkowskiej (Lady Macduff).
To prawda, że nie wszystkie role są jeszcze gotowe, przejścia między scenami trzeba wyczyścić, może nawet dokonać skrótów. Daleko temu "Makbetowi" do dawnych realizacji Dostojewskiego. Ale jeśli ktokolwiek może sobie pozwolić na ryzyko, błąd czy poszukiwanie, to w pierwszym rzędzie Andrzej Wajda. Daj Boże, by inni robili to z taką klasą.
