Artykuły

Znałem go, zanim przyszedł na świat. Pamiętam, jak jego matka znakomita tancerka Olga Glinkówna, z którą byłem zaprzyjaźniony, nosiła Go w łonie. Była pierwszą solistką Teatru Wielkiego w Warszawie, przed wojną i po wojnie. Tańczyła w Polskim Balecie Reprezentacyjnym kierowanym przez Arnolda Szyfmana. Objechała z nim cały świat. Była nieprzeciętnym zjawiskiem w Balecie Feliksa Parnella.

Marian urodził się w Warszawie, w czasie okupacji niemieckiej. Dzieciństwo i młodość spędził w Polsce Ludowej. Wszystko wskazywało na to, że pójdzie w ślady mamy, że zostanie tancerzem. Miał wszelkie predyspozycje po temu. I choć ukończył warszawską szkołę baletową, tancerzem nie został. Ale to, czego się tam nauczył, potrafił potem wykorzystać w teatrach dramatycznych, pracując jako choreograf. W roku 1961 startował w ogólnopolskim konkursie tańca towarzyskiego.

Zdobył pierwsze miejsce i tytuł mistrza. Pasjonował się sportem. Uprawiał kulturystykę. Był mistrzem Polski w kulturystyce. Ale to nie było to, o czym marzył.

Rozpoczął studia aktorskie. W roku 1968 uzyskał dyplom i ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Natychmiast otrzymał propozycję z Teatru Ludowego w Warszawie przy ul. Szwedzkiej. Spędził tam cztery lata. Z tego okresu pamiętam go jako Tartalia w "Księżniczce Turandot" Calo Gozziego w reżyserii Stanisława Bugajskiego i jako Sylwestra w "Szelmostwach Skapena" Moliera w reżyserii Bohdana Korzeniewskiego. Stamtąd w roku 1972 przeniósł się do Teatru Komedia na Żoliborzu, a w 1975 roku był już w zespole aktorskim najlepszego wtedy teatru warszawskiego - Teatru Dramatycznego - wówczas Gustawa Holoubka, w Pałacu Kultury.

Pracował z najwybitniejszymi reżyserami i aktorami, przez dziesięć lat, aż do roku 1985. Grał tam między innymi Fortynbrasa w "Hamlecie" Szekspira, w reżyserii Gustawa Holoubka, Szarma w "Operetce" Witolda Gombrowicza u Macieja Prusa, Karola w szekspirowskiej komedii "Jak wam się podoba", Jana Zgodę w sztuce Moliera "Biedaczek vel Tartuffe", w reżyserii Marka Malczewskiego, i Pedrilla w "Weselu Figara" Beaumarchais.

Przez kilka lat pracował w Teatrze Nowym (1985-89). Lata 1989-91 spędził w Krakowie, w Teatrze im. Juliusza Słowackiego. Potem był jeszcze Wrocław i Teatr Współczesny. Od roku 1997 aż do ostatnich dni swojego życia był aktorem Teatru Ateneum pod dyrekcją Gustawa Holoubka.

Występował w Polskim Radiu i w telewizji. W "Podwieczorku przy mikrofonie" i w kabarecie Jana Pietrzaka. Grał w licznych filmach i serialach telewizyjnych, m.in. u Andrzeja Wajdy w "Ziemi obiecanej", u Krzysztofa Zanussiego w "Barwach ochronnych" i "Za ścianą" oraz w "Nie ma róży bez ognia" u Stanisława Barei, a także u Janusza Rzeszewskiego w "Latach dwudziestych, latach trzydziestych" i w "Quo vadis" u Jerzego Kawalerowicza. Zagrał też główną rolę u Zofii Ołdak w "Tato, nie bój się dentysty" w 1986.

Na srebrnym ekranie zadebiutował w roku 1966, w komedii muzycznej "Kochajmy syrenki", jeszcze jako student szkoły teatralnej. Ostatnio grał w serialach "Ranczo", "Klan" i "Daleko od noszy". W roku 2007 zagrał Klemensa w filmie Stanisława Tyma "Ryś".

Maniek był znakomitym kolegą. Prawym, szlachetnym, prostolinijnym i skromnym. Solidnym aktorem. Siłaczem o wrażliwym sercu. Łatwo go było zranić. Los nie był dla niego zbyt łaskawy. Stale walczył i nie poddawał się. Wiedział doskonale, co to znaczy sukces i porażka. Często powtarzał "Obrywam, ale nie uciekam". Dobrze zbudowany, wyglądał jak okaz zdrowia. Nigdy nie chorował. I oto nagle okazało się, że jest nieuleczalnie chory. Odszedł, mając lat 65. Stale nie mogę się uwolnić od jego twarzy zalanej łzami i załamującego się głosu po śmieci jego ukochanego dyrektora Gustawa Holoubka. Za szybko podążył za nim.

Żegnaj, Marianie, śpij spokojnie. O nic już nie musisz się troszczyć.