Zachody miłości
Maciej Prus po {#re#7089}"Ryszardzie III"{/#} przygotował w Teatrze Polskim kolejną Szekspirowską premierę "Stracone zachody miłości".
- Kiedy był pan dyrektorem Dramatycznego, reżyserował pan wyłącznie sztuki polskie, gdy przeszedł pan do Polskiego, przygotowuje pan dramaty {#au#136}Szekspira{/#}. Czy tamtą pracę traktował pan jako powinność, a tę jako przyjemność?
- Nigdy niczego nie robię z powinności, lecz z miłości. Szekspir od lat jest moją fascynacją, bo bez niego nie będziemy umieli nigdy grać wielkiego dramatu romantycznego. Wystawienie "Ryszarda III" zaproponował mi Kazimierz Dejmek i zgodził się, bym potem wystawił "Stracone zachody miłości". Może dzięki tym realizacjom uda mi się przełamać lęki przed reżyserowaniem Szekspira i kiedyś zdecyduję się na "Hamleta"; uważam bowiem, że powinni się z tym dramatem zmierzyć twórcy już uznani bądź całkowici debiutanci, niewiele wiedzący o życiu i mający jeszcze młodzieńczy rozpęd.
- Dlatego w Dramatycznym wyreżyserował {#re#20722}"Hamleta"{/#} Andrzej Domalik?
- On mi to zaproponował, a w teatrze był rzeczywiście debiutantem.
- Skąd jednak u pana, artysty świetnie czującego dramat romantyczny, takie lęki przed Szekspirem?
- Po obejrzeniu {#re#21057}"Wszystko dobre, co się dobrze kończy"{/#} w reżyserii Swinarskiego oraz "Snu nocy letniej" Petera Brooka uznałem, że reżyserować Szekspira jest doprawdy dużą bezczelnością. Ja więc zacząłem od wczesnych komedii i wczesnych dramatów, aby być spokojniejszym.
- I po raz drugi zajmuje się pan opracowaniem muzyki... łącząc Szekspira z Mozartem.
- Nikt tak jak Szekspir w literaturze i Mozart w muzyce, nie potrafi zgłębić najjaśniejszych i najbardziej mrocznych zakątków duszy człowieka. Wracam do Szekspira, bo czuję, że zaczynamy zapominać o podstawowych namiętnościach, kierujących naszym życiem: o nienawiści, miłości, samotności i zbrodni, i uważać, że świat kończy się na nas.
