Kalwaria Zebrzydowska. Uroczystości Wielkiego Tygodnia
Główne uroczystości Wielkiego Tygodnia w sanktuarium pasyjno-maryjnym w Kalwarii Zebrzydowskiej rozpoczną się w Wielką Środę. Wierni ujrzą sceny uczty u Szymona i zdrady Judasza. Tradycja inscenizowania wydarzeń pasyjnych sięga w kalwaryjskim sanktuarium XVII wieku.
W Wielki Czwartek uroczystości zaczną się od sceny obmycia przez Chrystusa nóg apostołom. Później, w procesji dróżkami kalwaryjskimi, wierni będą podążali za Jezusem i apostołami na Ostatnią Wieczerzę. Zobaczą modlitwę w ogrodzie oliwnym, scenę pojmania Jezusa i przesłuchania przed Najwyższą Radą.
W Wielki Piątek rano procesja wyruszy spod Domu Kajfasza przez Ratusz Piłata i kościół Ukrzyżowania do kaplicy Grobu Pana Jezusa na szczycie góry Ukrzyżowania, gdzie do niedzieli będzie trwała adoracja. Moment ten wieńczy Misterium Męki Pańskiej. Przez całą drogę aktorzy - ojcowie bernardyni oraz świeccy z różnych rejonów południowej Polski - będą odgrywać sceny męki i śmierci Zbawiciela.
W Niedzielę Zmartwychwstania wierni wezmą udział w porannej procesji, podczas której z Kaplicy Grobu Pańskiego do Bazyliki Głównej zostanie przeniesiono ciało Jezusa w eucharystii. Odprawiona zostanie msza święta rezurekcyjna.
Tradycje misteriów pasyjnych w Kalwarii Zebrzydowskiej sięgają czasów powstania sanktuarium na początku XVII wieku. Początkowo odbywały się tylko w Wielki Piątek. Aby jednak lepiej ukazać obchodzoną tego dnia pamiątkę zbawienia, zaczęto wprowadzać postaci Chrystusa, apostołów i niektórych osób wymienionych w Ewangeliach lub tradycji chrześcijańskiej.
Z końcem XVII wieku obrzędy odbywały się już w Wielki Czwartek i Wielki Piątek.
Po pierwszym rozbiorze Polski kalwaryjski obrzęd zubożał. Apostołowie występowali tylko przy umywaniu nóg, a Chrystusa w Wielki Czwartek symbolizował krzyż z insygniami Męki Pańskiej. Pozostała jedynie procesja z kazaniami przy poszczególnych stacjach.
Po II wojnie światowej już tylko starsi przewodnicy pielgrzymek znali ceremoniał. Malała liczba pątników, którzy nie byli zainteresowani bezbarwnym obrzędem. Wówczas ojciec Augustyn Chadam, za zgodą metropolity krakowskiego abp. Stefana Sapiehy, rozpoczął odnawianie i wzbogacanie obrzędu.
