Jest wiosna, jest pięknie, tęsknię...
Serdecznie pozdrawiam wszystkich czytelników Tygodnika Płockiego z Montreuil pod Paryżem. Gramy w tutejszym teatrze sztukę Maksyma Gorkiego "Wassa Żelaznowa", w której kreuję rolę wuja Prohora, trochę zwariowanego, nie stroniącego od zabawy i trunków kobieciarza. Budynek teatru, w którym gramy, to zbudowany od podstaw całkiem nowy teatr, oddany do użytku w lutym 2008 roku, czyli dokładnie w tym samym czasie, kiedy nasz, płocki - pisze aktor Jacek Mąka.
Serdecznie pozdrawiam wszystkich czytelników Tygodnika Płockiego z Montreuil pod Paryżem. Gramy w tutejszym teatrze sztukę. Maksyma Gorkiego "Wassa Żelaznowa", w której kreuję rolę wuja Prohora, trochę zwariowanego, nie stroniącego od zabawy i trunków kobieciarza, udziałowca w rodzinnej firmie, pragnącego wyrwać z niej, co się da, żeby moc przenieść się do Moskwy, gdzie ma syna, który studiuje "mitologie" ("Raczej filologie!" - poprawia go w czasie rozmowy jego bratanica Anna - " No chyba ja wiem lepiej! " - odpowiada Prohor i chwali się, że czytał nawet książkę o wojnie trojańskiej, "Iliadę", z której płynie taka to nauka, że tylko najsilniejszy ma rację: " ten, co potrafi rozwalić łeb wszystkim innym "). Treść sztuki obraca się dookoła problemów finansowych, kłótni rodzinnych, niespełnionych miłości, zazdrości, fałszowania testamentu, samobójstwa służącej, oskarżonej o próbę otrucia wuja i tym podobnych. Jednym słowem - samo życie, jakiego w dzieciństwie doznał sam Gorki. Napisana jeszcze w 1910 roku, czyli w okresie sprzed bliższej znajomości Gorkiego ze Stalinem, a więc bez słusznych ideologicznie treści.
Ja staram się dzielnie bronić w tym przedstawieniu barw Płocka, zwłaszcza w ostatnim akcie, kiedy to grany przeze mnie Prohor dostaje na scenie ataku serca, zrywając ze stołu obrus, tłukąc talerze i przewracając meble dla większego efektu (tu pozdrowienia dla naszego rekwizytom Krzysztofa, który wypomina mi czasami niszczenie rekwizytów). Dostałem kilka pochlebnych recenzji w tutejszej prasie - pochwalę się nimi po przejeździe, a po ośmiu tygodniach prób wyłącznie nad Gorkim, przy 35-godzinnym tygodniu pracy, a obecnie tylko wieczornych przedstawieniach, pomimo Paryża, pomimo obejrzanych tutaj kilku pięknych przedstawień, tęsknię za jakąś odmianą: "Obywatelem M.", "Dzikimi Żądzami", "Emigrantami", "Hotelem Palące". O tęsknocie za domem i żoną nawet nie wspomnę, bo zaraz bym klawiaturę zalał rzewnymi łzami i naraził się na posadzenie o ckliwość.
W maju "Wassę" będziemy grali w trzech innych miastach, we Francji, to może uda mi się przesłać jakąś mailową pocztówkę i napisać coś o francuskiej prowincji, bo pod teatr w Montreuil podjechać można paryskim metrem, a widownia to też w większości paryżanie, podobnie jak w innych dużych przedmieściach: Bobigny, St. Denis, Genneviliers czy Nanterre, gdzie dane mi było grać.
Jeszcze jedna ciekawostka: budynek teatru, w którym gramy, to zbudowany od podstaw całkiem nowy teatr, oddany do użytku w lutym 2008 roku, czyli dokładnie w tym samym czasie, kiedy nasz, płocki. Ku pokrzepieniu serc dodam, że tu też były problemy z klapami dymowymi i komisja budowlana dopuściła budynek do użytkowania jedynie warunkowo (potrzebne były poprawki już po pierwszych premierach), a w czasie ulewy w teatralnym barze nie dało się ukryć stojącego dużego plastikowego pojemnika i kapiącej do niego wody z najwyraźniej przeciekającego dachu (skąd my to znamy!).
Ale poza tym teatr jest piękny, architektura nowoczesna i ciekawa, jest wspaniała sala prób, której, z naszą "baletową" możemy jedynie pozazdrościć. Panuje wspaniała atmosfera i na każdym przedstawieniu sala jest zapełniona - przynajmniej w połowie ;-)
Jest Paryż, jest wiosna, jest pięknie, "moi" zaraz przejadą, ja zaraz wrócę, wszystko gra! Pozdrawiam.
Jacek Mąka, Nouveau Theatre de Montreuil
