Artykuły

27 grudnia mija 10. rocznica śmierci Hieronima Konieczki [na zdjęciu]: rodowitego bydgoszczanina, aktora, reżysera, animatora teatralnych zdarzeń, patrona Teatru Polskiego.

Konieczka był także, a może przede wszystkim - przyjacielem i opiekunem tych, którzy potrzebowali wsparcia, otuchy i krzepiącej życzliwości. Z głową w chmurach, zatopiony w rozmyślaniach głównie metafizycznej proweniencji, był przecież niezwykle sumiennym "pracownikiem teatralnym" - jak każdy prawdziwy aktor nie wyobrażał sobie spóźnień, braku przygotowania i nieodzownej przed wyjściem na scenę chwili wyciszenia, koncentracji. Jako reprezentant starej, dobrej szkoły wiemy był tym zasadom do końca swej scenicznej aktywności. Herek zagrał dziesiątki ról, pracował ze znakomitymi i całkiem przeciętnymi reżyserami, sam od czasu do czasu także reżyserował. Pasjami czytał. Z tych lektur wyłonił się świetny pomysł: Bydgoszcz zawdzięczała Mu powołaną do życia w 1978 roku Scenę Klubową przy ówczesnym KMPiK-u, gdzie Herek z aktorami-przyjaciółmi prezentował w formie czytanej najnowszą światową dramaturgię oraz te teksty, które ze względów ideologicznych nie miały szans na oficjalną realizację w teatrze. Wielką Herciową miłością był Witkacy. Już w 1959 roku wyreżyserował w Bydgoszczy sztukę "W małym dworku", później przyszła kolej na, "Matkę" i "Sonatę Belzebuba" (obie powstały na scenie toruńskiej) oraz "Onych" (ponownie w Bydgoszczy). Bo trzeba powiedzieć, że choć Hieronim Konieczka bywał aktorem scen w Szczecinie, Poznaniu czy Toruniu, to jednak najdłużej i najwierniej związany był z Teatrem Polskim w Bydgoszczy.

Nagradzany, wyróżniany, honorowany odznaczeniami państwowymi pozostawał skromnym, uczynnym i życzliwym wobec świata i ludzi człowiekiem. Głodnego nakarmił, spragnionego napoił, załamanego pocieszył, bezradnemu doradził, a wszystko to działo się bez ostentacji, zwyczajnie... I takiego Herka pamiętają ci, którzy z Nim pracowali lub poznali przy okazji rozmaitych artystycznych zdarzeń.

10 lat temu odszedł na zawsze aktor, prawy i dobry człowiek. Nazywał się Hieronim Konieczka.

Ewa Szymborska - kierownik literacki w imieniu Adama Orzechowskiego i zespołu Teatru Polskiego im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy.

Józef Herold:

Do świetnego rysu Ewy Szymborskiej o Hieronimie dodałbym tylko jeden element. Kiedy na początku lat 80., w stanie wojennym, wielu aktorów uciekło w tzw. emigrację wewnętrzną, a niektórzy wręcz schlebiali wojskowej władzy, Konieczka zachował się godnie. Kiedy cenzura i partia układały repertuar teatru, on nosił słowa o prawdzie i wolności do salek katechetycznych i kościelnych podziemi. I tej wolności doczekał, szkoda, że tak krótko się nią cieszył.

Hieronim Konieczka żył w latach 1920-1994. Urodził się w Bydgoszczy, był absolwentem tutejszej Szkoły Dramatycznej, założonej przez Adama Grzymałę-Siedleckiego i Aleksandra

Rodziewicza. W bydgoskim teatrze rozpoczął swoją karierę i rozwinął talent. Poza macierzystym teatrem założył Scenę Studyjną w 1957 roku i wystawiał tu zwłaszcza Sartre'a i Witkacego. Po kilkunastu sezonach spędzonych na scenach Poznania, Koszalina, Szczecina i Torunia powrócił do Bydgoszczy, gdzie rozpoczął drugi okres artystycznej działalności. Powołana przez niego w 1978 roku w bydgoskim KMPiK-u Scena Klubowa przywoływała twórczość współczesnych dramaturgów i poetów, zwłaszcza Claudela. Wojtyły, Miłosza.

Teatr był dla Hieronima Konieczki formą intensywnego uczestnictwa w życiu. - Nie bardzo widzę różnicę między teatrem a życiem - mawiał. Konieczka był laureatem dwóch Złotych Masek, otrzymał też indywidualną nagrodę na III Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu w 1961 roku oraz wyróżnienie na XXVIII FTPP. Cztery lata temu, z inicjatywy "Gazety", imieniem Konieczki, nazwano bydgoski teatr.