Teatr domowy
Długo czekałam na swoją Pastorałkę w tym roku. Znalazła się w Wierzbaku: prosta, ciepła, serdeczna... - jak teatr, w którym powstała.
To wcale nie takie łatwe, by znaleźć właściwy ton na mówienie ze sceny o Bożym Narodzeniu. Nie można popaść w patos, nie wolno przesadzić z aktorskimi popisami, niedozwolone są miny i grymasy... To powinno brzmieć domowo, od serca. I zabrzmiało - za sprawą Studia Teatralnego BLUM w salce domu kultury, gdzie pod sufitem ktoś zawiesił już karnawałowo-dyskotekowe dekoracje.
Pod nimi, w ciemności, zdziwieni odkrywamy nagle krętą drogę wysypaną prawdziwym piaskiem, po którym wędrujemy, trzymając się za ręce. Za kolejnym zakrętem - stare skrzynki po owocach: jak stół i jak scena. Kilka drewnianych kłód z zarysem twarzy, kilka sękatych gałęzi, które mogą skakać jak kózki i owieczki. Bela białego płótna. To wystarczy, żeby opowiedzieć o wędrówce Józefa i Maryi do Betlejem, o Herodzie, o pokłonach pasterzy i królów. O Narodzinach. Wystarczy, jeśli znajdzie się własne słowa, żeby wyrazić to, co się myśli, jak się czuje, w co się wierzy.
I zdarzają się teatralne cuda: wystarczy kilka dźwięków wiolonczeli, żeby zrobiło się straszno od Herodowych zapędów. Wystarczy rozwijać delikatnie, powoli, w skupieniu biały materiał, żeby się narodziło Dzieciątko. Wystarczy bochenek ciepłego chleba, żeby wszystkim na widowni zrobiło się do siebie blisko.
Studio Teatralne BLUM powinno mieć swój dom: z kuchnią i pokojem. Żeby po spektaklu było gdzie rozmawiać i napić się herbaty. Żeby można się tam było zasiedzieć, zaprzyjaźniać, zabliźniać. Żeby tam wracać: najpierw z dziećmi, potem z wnukami. Żeby się z nimi dziwić, że są cuda na niebie i ziemi. Z całego serca życzę nam wszystkim takiego domu.
Na zdjęciu: scena ze spektaklu.
