"Gościnny występ"
Niepokoi ten "Gościnny wystąp". Gdyby nie dobrzy znajomi - Pracz, Stanisławski
i Burakowska - trudno byłoby uwierzyć, oglądając pierwszą część tego "widowiska, muzyczno-satyrycznego", że jest się w STS. Na dwanaście "numerów" - zaledwie trzy o tym przypominają: piosenka A. Mandaliana z muzyką E. Pałłasza "Do widzenia pacynki" śpiewana przez Elżbietę Burakowską (jakoś gorzej tym razem z dykcją a są też pierwsze sygnały niedobrej maniery estradowej), pierwsza seria "Cyrku piosenek" A. Osieckiej z muz. W. Solarza (przede wszystkim dzięki pozyskanej dla teatru, doskonalej głosowo i aktorsko Annie Prucnal oraz mocne i ostre "Pokolenia"
A. Jareckiego z muzyką M. Małeckiego (w wykonaniu całego zespołu). Pozostałe "numery" są z pogranicza amatorskiej rewii.
Znacznie lepiej jest w drugiej części, rozpoczynającej się drugą serią "Cyrku piosenek". Ale ten stary, dobry STS dochodzi do głosu przede wszystkim w satyrycznej piosence J. Stanisławskiego (i w jego świetnym wykonaniu) do muzyki Z. Jaremki, w scence M. Karpińskiego "Drzwi" i w jego gorzkich "Dziesięciu małych Polakach" (muz. H. Wojciechowski) - ale przede wszystkim w "Przygodach Gucia" Z. Fedeckiego i A. Jareckiego, zabawnej trawestacji satyrycznej fragmentów "Dziadów" (improwizacja z III cz. i cz. II) w wykonaniu całego zespołu.
Ale mimo lepszej drugiej części, w której odnajduje się tonację esteesowską - niepokój i niedosyt pozostaje. To sprawa nie tylko kilku banalnych czy wręcz pretensjonalnych tekstów rodem z kiepskiej przedwojennej rewii, ale to też sprawa niektórych układów scenicznych, cylindrów i lasek "ze srebrną gałką", opracowania choreograficznego, ruchu i gestu - za które ponosi odpowiedzialność przede wszystkim reżyser. Wkradły się po prostu na scenę STS jakieś tony i toniki obce temu teatrowi.
