Kartoteka
Debiut dramaturgiczny Tadeusza Różewicza, zrealizowany przez Krzysztofa Kieślowskiego w 1979 roku, 20 lat po scenicznej premierze. Jest to jedna z dwóch inscenizacji tego dramatu (pierwszą wyreżyserował Konrad Swinarski), które przeszły do historii Teatru Telewizji.
"Kartoteka" jest dramatem często granym na polskich scenach, ale Kieślowski potrafił nadać sztuce nowe znaczenia. Młodszy o pokolenie od autora uaktualnił ją i stworzył inscenizację bliższą własnym odczuciom i doświadczeniom.
Spektakl został zrealizowany przy użyciu filmowych środków wyrazu, mimo że akcja dramatu rozgrywa się właściwie w jednym miejscu. Scena została ulokowana w M-2, w "sypialni" na warszawskim Ursynowie. Starszy niż u Różewicza i bardziej dojrzały Bohater przyjmuje swoich "gości" przy akompaniamencie docierających zza kadru odgłosów osiedlowego żyda. W tradycyjnych inscenizacjach postać Bohatera określał i lokował historycznie Chór, który wprowadzał zjawy z przeszłośd mężczyzny, reprezentanta pokolenia Kolumbów. U Kieślowskiego Chór komentuje sytuacje z... telewizora, w którym pokazywane są fragmenty przedstawienia Swinarskiego.
Nowe odczytanie Różewicza zostało przyjęte z entuzjazmem. "Kieślowski (...) dał spektakl wybitny, nie ustępujący walorami artystycznymi poprzedniej inscenizacji "Kartoteki" w TV, która była dziełem Konrada Swinarskiego, a pod względem wizualnym nawet atrakcyjniejszy, bogatszy od tamtego, a zrealizowany znacznie skromniejszymi środkami".
Gustaw Holoubek stworzył wielką kreację - człowieka przedwcześnie podstarzałego, zmęczonego, złaknionego spokoju i snu.
