Stężenie sentymentalizmu
"Zima pod stołem" w reż. Michała Janickiego w Teatrze Kameralnym w Szczecinie. Pisze Ewa Podgajna w Gazecie Wyborczej - Szczecin.
Ze sztuki mistrza czarnego humoru Michał Janicki zrobił bezwstydnie sentymentalną fantazję dla pensjonarek marzących o księciu
To bajka. Ona jest śliczną, dobrą, niewinną młodą Francuzką (z wdziękiem gra ją jedna z najpiękniejszych szczecińskich aktorek Katarzyna Sadowska). On jest dobrym, skromnym, uczynnym emigrantem z Europy Wschodniej (w tej zbyt jednowymiarowo, na komediowej nucie granej kreacji rozczarowuje Michał Janicki). Ona wynajmuje mu skrawek (a dokładnie miejsce pod stołem) swojego malutkiego mieszkanka. On jej płaci czynsz, dzięki któremu jej udaje się związać koniec z końcem. Tak sobie żyją w idylli: Florance na stole tłumaczy książki, a Dragomir pod stołem naprawia obuwie. I choć dzielą ich różnice (cywilizacyjne, społeczne, kulturowe), które symbolizuje blat stołu, łatwo przewidzieć, że szybko między nimi zaiskrzy (w końcu obrus na tym stole jest czerwony). Niestety ich nieśmiałość i delikatność nieco przedłużą nadejście happy endu.
Stężenie taniego sentymentalizmu przekracza w "Zimie pod stołem" wszystkie dopuszczalne normy. I niestety realizatorzy ani myślą wyściubić nosa poza bezpieczny grunt love story ze szczęśliwym finałem. Choć tekst daje takie możliwości. Autor sztuki Roland Topor, mistrz czarnego humoru, nie byłby sobą, gdyby na tym poprzestał. Pamiętam inną inscenizację tego tytułu, od którego widzom z przerażenia włos się zjeżył na głowie. Kiedy okazało się, że bajka jest okrutna, że tak naprawdę jest to opowieść o przeraźliwej samotności młodej kobiety, która ucieka w świat urojony.
Niestety Michał Janicki tekst Topora kroi tylko na miarę miałkiej komedyjki, momentami rzeczywiście zabawnej, momentami nużącej, koniecznie z happy endem. Dragomir staje się znanym projektantem butów i wraca do Florance z fortuną. Dostaliśmy bajkę w sam raz dla podrastających panienek i poczciwych ciotek.
