Artykuły

(...)

Ale, choć sezon w Filharmonii zamknięty bynajmniej nie wypadła Warszawa z kręgu spraw muzycznych. I tak na przykład w Teatrze Współczesnym Maciej Englert wyreżyserował kameralną sztukę Paula Barza "Kolacja na cztery ręce"; ta "kolacja" została wymyślona przez Barza, 43-letniego pisarza z RFN, w rzeczywistości bowiem nigdy nie miała miejsca, chociaż teoretycznie nie tylko mogła, lecz nawet powinna się odbyć, i aż dziw, że jej bohaterowie naprawdę nigdy się nie spotkali. Tymi bohaterami sztuki są dwaj wielcy kompozytorzy-rówieśnicy: Fryderyk Haendel i Jan Sebastian Bach, a wyimaginowane spotkanie zorganizował im Barz w roku 1747 w pokoju hotelowym w Lipsku, w którym sławny, wielbiony w Londynie Haendel raczy podejmować ubogiego miejscowego kolegę.

Jest to komedia szalenie zabawna, dowcipna, lecz jednocześnie pisana z wnikliwą znajomością epoki i znajomością biografii i psychiki obu muzycznych geniuszy. Rozpisał ją Barz na dwie osoby, z trzecią dodatkową: postacią totumfackiego Haendla, towarzyszącego i usługującego kompozytorowi nawykłemu do hołdów. W sytuacji wyjściowej sztuki wielki Haendel puszy się niczym paw przed prowincjonalnym kantorem, który nie śmie mu nawet spojrzeć w oczy, a przyszedł jedynie po to, by trochę pomuzykować i skorzystać, nauczyć się czegoś od sławnego rodaka. W miarę rozwoju akcji, obaj kompozytorzy stopniowo odsłaniają prawdziwe odczucia i kompleksy; Haendel okazuje się zazdrosnym o geniusz Bacha jego skrytym entuzjastą, Bach - zazdrosnym o sukcesy Haendla, ale świadomym własnej wartości i przekonanym o słuszności obranej drogi twórcą... Bardzo jest to prawdziwe, chwilami melancholijne, ale przede wszystkim ogromnie zabawne i wybornie zagrane przez dwie znakomitości: Czesława Wołłejkę (Haendel) i Mariusza Dmochowskiego (Bach); towarzyszy tej świetnej parze niezmordowany Henryk Borowski. Koncert gry!

(...)