Wśród nocnej ciszy
W czasie wigilii i świąt będziemy zapewne często śpiewać "Wśród nocnej ciszy". Starajmy się to robić niezbyt głośno, muzykalnie, w jednej tonacji, frazując, wyraźnie wymawiając słowa, z dbałością o linię melodyczną. Jeśli będą z tym problemy, należy postąpić tak, jak zaproponowała to zawsze pobożna Maja Komorowska, uczestnicząc w jakiejś komisji konkursowej. Tuż przed rozpoczęciem przesłuchań poprosiła członków: "Pomódlmy się wspólnie, kochani, aby nam się to wszystko podobało" - pisze Sławomir Pietras w tygodniku Angora.
Kiedy byłem małym chłopcem, przed każdą Wigilią naciągałem rodziców na drobne pieniądze. Wręczałem je potem córce pewnej żebraczki pod murem cmentarnym kościoła św. Trójcy w moim rodzinnym Będzinie. Ona zaś co roku dziękowała z tym samym dziecięcym wdziękiem, mówiąc: "Żebyś duży urósł!". Lubiłem te życzenia. W myślach odwzajemniałem je nadzieją, że ta mała dziewczynka też kiedyś urośnie duża. Po wielu latach spotkałem ją znów pod murem cmentarza parafialnego. Została ladacznicą, ja natomiast urosłem. Długo stałem zdrętwiały pod tym cmentarnym murem, prawie jak Mira Zimińska w szczycie powodzenia, po powrocie z występów w Paryżu przyglądająca się bufetowi na dworcu w Kutnie. We wczesnej młodości, kiedy żyła w ubóstwie, miała propozycję wyjścia za mąż za syna właściciela tego bufetu. Oznaczało to wtedy dobrobyt i - w jej sytuacji - karierę. Jednak się nie zgodziła. Chciała zostać artystką. Teraz patrzyła na uwijającą się, utrudzoną i zaniedbaną bufetową, szepcząc: "A mogłam być to ja!".
Ulicami przedświątecznej Warszawy przeszło kilka tysięcy stoczniowców, pracowników zbrojeniówki, kolejarzy i reprezentantów innych zawodów, oszukanych, zdesperowanych, wyczerpanych beznadziejnością i brakiem perspektyw. Idąc, twierdzili, że jest ich 8 tysięcy. Policja naliczyła tylko 2, a media podały, że 3. Demonstrowali niemrawo, bez przekonania, okrzyki wznosili jakby półgłosem, opon spalili tylko kilka. Przed gmachem Rady Ministrów nikt nawet do nich nie wyszedł, a bezradni przywódcy po wręczeniu postulatów wrócili zadowoleni, że sprawami obiecano zająć się dopiero w styczniu. Pocieszając się, mówili, że na demonstrację przyszła ogromna liczba policjantów, ale nie po to, aby bić i rozganiać, bo są po naszej stronie i niedawno protestowali również w tym samym miejscu.
Wszystko skończyło się szybko i przed czasem. Ludzie, zwijając transparenty, udali się do autobusów, jako że w grudniu noc zaczyna się wcześnie, a do domu daleko. Za manifestantami ruszyły ekipy sprzątające, usuwając barierki, zbierając petardy, czyszcząc chodniki i ulice. Po nich powinny jeszcze przejść wyszkolone w ukłonach ekipy artystów, przepraszając warszawiaków za to całe zamieszanie. Może w ten sposób udałoby się ludziom sztuki zaistnieć w protestujących gremiach. W porównaniu ze stoczniowcami, zbro-jeniówką i kolejarzami, artystów jest tak mało, że społeczeństwo może ich w ogóle nie dostrzec, a co dopiero zrozumieć. Niedawno pewien śpiewak, zapytany o swój zawód, odpowiedział, że śpiewa w operze. "Ale gdzie pan pracuje?" - padło pytanie osoby zainteresowanej.
Dewaluacja ludzkiej solidarności postępuje tak szybko, że - mówię to ze szczerą obawą i troską - artyści nie mają na co liczyć.
Na wigilię i kolędę każdemu życzę, aby duży urósł i nigdy nie został kimś takim, jak moja mała dziewczynka z dzieciństwa. Od czasów Chrystusa mówimy o miłosierdziu, a od czasów Wałęsy o solidarności. Pragnę - mając w pamięci ten mur cmentarny i przedświąteczne demonstracje - aby tych słów nigdy nie nadużywać.
W czasie wigilii i świąt będziemy zapewne często śpiewać "Wśród nocnej ciszy". Starajmy się to robić niezbyt głośno, muzykalnie, w jednej tonacji, frazując, wyraźnie wymawiając słowa, z dbałością o linię melodyczną. Jeśli będą z tym problemy, należy postąpić tak, jak zaproponowała to zawsze pobożna Maja Komorowska, uczestnicząc w jakiejś komisji konkursowej. Tuż przed rozpoczęciem przesłuchań poprosiła członków: "Pomódlmy się wspólnie, kochani, aby nam się to wszystko podobało".
