Matka, co tu dużo kryć, osłupiała
Ponieważ moja matka skarży się ciągle, że na pytanie: co słychać? - odpowiadam krótko: nic, to dzisiaj postanowiłem jej jednak coś opowiedzieć. Opowiedziałem jej o tym, co się wydarzyło na premierze w Teatrze Dramatycznym. Sam co prawda nie byłem tego świadkiem i jak to mawiał Słonimski: mam sąd nieskażony znajomością rzeczy. Opowiedziałem jednak to, co słyszałem. - pisze Wojciech Majcherek w swoim blogu w portalu onet.pl
Bardzo krytycznie zaczęła się wyrażać pod adresem wybitnej aktorki. Próbowałem wejść w rolę adwokata, podawać argumenty usprawiedliwiające zachowanie się artystki, wskazywać na dodatkowe okoliczności etc. Matki nic nie przekonywało. Miała w zanadrzu swój argument, który przygwoździł moje smętne teatrologiczne tłumaczenia: przecież to jest córka szanowanych rodziców i wnuczka wielkiego pisarza W pokoleniu moich rodziców szacunek dla rodzinnej opinii odgrywa dużą rolę. Jeśli rodzina cieszy się dobrą opinią, to tym bardziej przykry jest każdy wybryk przeciwko niej. Powiedzmy sobie szczerze, że jest w tym odrobina hipokryzji, bo w końcu wszyscy w taki lub inny sposób czasami psują rodzinną opinię. Ale może z drugiej strony wymóg jej zachowania jako tako trzyma jeszcze życie społeczne? Czy to dotyczy też życia teatralnego?
Matka w każdym razie była silnie wzburzona, do tego stopnia, że zapowiedziała, iż jutro zadzwoni do redakcji "Wysokich Obcasów" i powie, co myśli o felietonistce poczytnego dodatku "Gazety Wyborczej". Szanowną redakcję zatem uprzedzam, ale proponuję się nie przejmować. Matka moja ma zwyczaj dzwonienia do radia i gazet, ilekroć usłyszy lub przeczyta coś, co dotyka jej poczucia sprawiedliwości i przyzwoitości. Nawet mnie tym rozczula. Ja jak większość społeczeństwa uważam, że dzwonienie nic nie da.
Na spektakl w Dramatycznym wybieram się jutro.
