Artykuły

Każdy z nas zachowuje Ojca Świętego w swoim sercu i pamięci w sposób osobisty, indywidualny. Dla mnie był nauczycielem w tym, jak chorować, zmagać się z cierpieniem, nauczycielem w tym, jak trwać na swoim miejscu, mimo choroby i cierpienia.

Był moim drogowskazem w dochodzeniu do miejsca przejścia na drugą stronę, gdzie każdy z nas dojść musi. Ale był też dla mnie poetą, myślicielem. Początkowo Jego wiersze wydawały mi się hermetyczne. Zmagałem się z nimi powoli, czego owocem była m.in. płyta i program poetycki "Piękna Pani" - tak poezję nazwał Karol Wojtyła. Rozsmakowywałem się w tych wierszach, aż doszedłem do "Tryptyku rzymskiego", który towarzyszy mi nieustannie i z którym wiąże się pewne zdarzenie. Zaproszono mnie do Kalwarii Zebrzydowskiej na wieczór poezji Karola Wojtyły - przynajmniej tak mi się wydawało. Kiedy przyjechałem, zobaczyłem na afiszu zapowiedź "Tryptyku". Dostałem egzemplarz i dwie godziny na przygotowanie. Zamknąłem się w pomieszczeniu, gdzie podczas pielgrzymki odpoczywał Ojciec Święty. Siadając nieskromnie na papieskim tronie liczyłem na to, że spłynie na mnie natchnienie. Po minucie "wymiotło" mnie z tego pokoju, nie wytrzymałem napięcia, nie mogłem się skupić. Gdy wreszcie wystąpiłem w kościele, nie najlepiej przygotowany, zdarzyło się coś niezwykłego. Po koncercie podchodzili do mnie ludzie mówiąc, że dopiero moje wykonanie rozjaśniło im i wytłumaczyło wiele myśli z poematu. Wtedy zrozumiałem, że w tych słowach jest jakaś tajemnica, magia wyzwalająca potrzebę ich słuchania.A tego pamiętnego dnia siedziałem, jak pewnie większość Polaków, przed telewizorem i czekałem. Na co? Na cud? O pamiętnej godzinie poczułem pustkę. Potworną pustkę. Potem byłem zaproszony do Rzymu na uroczystości pogrzebowe. I dostąpiłem zaszczytu przeczytania "na żywo" Testamentu Ojca Świętego. Chyba nie muszę mówić o tym, co wówczas przeżywałem.

Krzysztof Kolberger jest aktorem