Senat szaleńców
Warszawski Teatr Nowy wystawił "Senat szaleńców"- Janusza Korczaka. Sztuka napisana została na zamówienie Teatru Ateneum, a wystawił dramat Stefan Jaracz w 1931 r., kreując w nim rolę Smutnego Brata. Zapewne jednoczyły się w osobliwym pobratymstwie ideowym wizje Jaracza i Korczaka: obaj byli rzecznikami sztuki dydaktycznej, obaj wierzyli w szczególna rolę teatru w kompleksie działań leczących emocją. "Senat szaleńców" mógł uczestniczyć w takim procesie już niemal z przyczyn nominalnych, traktował przecież o ludziach chorych, o kolonii psychonerwicowców. Tyle, że ich choroba przybiera wraz z biegiem akcji kształt metaforyczny - ci Stenografowie, Pułkownicy, Warchołowie, Restauratorzy są chorzy w tym samym stopniu, co cały świat współczesny. Świat okradziony z ideałów, tracący właściwą optykę rzeczy i haseł: świat ludzi oszukanych i nieszczęśliwych.
Korczak proponuje temu światu terapię okrutnej szczerości, namawia na nazywanie z imienia win i winowajców. Zmysł dramaturgicznej konstrukcji nie był, niestety, mocną stroną pisarstwa Korczaka: idee są mu jasne, rytm dialogów ową jasność nieco mąci, wiele też w tym wszystkim szlachetnej retoryki. Jest zatem "Senat szaleńców" raczej drogowskazem ideowym liberała, niźli materiałem scenicznym. Tym większy szacunek budzi trud teatru, który w Roku Korczakowskim wziął na siebie niełatwe zadanie. Iżby ów dokument artystycznych zainteresowań Starego Doktora ożywić. Reżyseria Wojciecha Zeidlera, grają: Mieczysław Pawlikowski, Stanisław Brejdygant, Emil Karewicz, Ryszard Bacciarelli, Włodzimierz Bednarski, Józef Pieracki, Gabriel Nehrebecki. Scenografia Marcina Stajewskiego.
