Operetka
Operetka; (fr), "mała opera", lekki muzyczny utwór sceniczny o charakterze rozrywkowym ze śpiewanymi numerami, ustępami mówionymi i efektownymi tańcami. Klasyczna operetka powstała w Paryżu (J. Offenbach, Ch. Lecocq) i w Wiedniu (J. Strauss, Fr. Suppe). Na początku XX wieku rozwinęła się berlińska operetka rewiowa (P. Lincke, R. Stolz) i nowowiedeńska o charakterze liryczno-sentymentalnym (F. Lehar, L. Fali, E. Kalman). W Polsce operetka ma swoje długie i powszechnie doceniane tradycje, toteż prawdziwych wielbicieli i przyjaciół operetki w naszym kraju nie mogły w żadnej mierze zadowolić poczynania dyrekcji różnych scen operetkowych, które (jak odnotowała to kompetentna krytyka) sukcesywnie obniżały poziom, aż do momentu zmiany nazwy na Teatr Muzyczny włącznie. Jest sprawą powszechnie wiadomą, że niedobre przedstawienie w nowo powstałym Teatrze Muzycznym jest relatywnie mniejszym złem niż tzw. totalna klapa w renomowanej operetce. Toteż miłośników prawdziwej operetki ucieszy zapewne wiadomość o powołaniu we Wrocławiu kolejnej sceny operetkowej z prawdziwego zdarzenia. Premierowe przedstawienie) wykazało, że fachowa i inteligentna współpraca ekipy realizatorów w zespole aktorskim musi przynieść odpowiednie efekty natury artystycznej, które to efekty zręcznie zauważyła wyrobiona i kochająca operetkę publiczność, dając wyraz swemu najwyższemu zadowoleniu w długiej burzy oklasków, przechodzącej miejscami w spontaniczną owację ("Reżyser! Reżyser!" - "Autor! Autor!"). Warto również odnotować, że obok klasycznych wzorów operetki wiedeńskiej (lekka, łatwo wpadająca w ucho muzyka, elegancja strojów, niebanalne dekoracje, piękne układy choreograficzne) wprowadzono do przedstawienia pewne ciekawe zmiany strukturalne. Na przykład bardzo podoba się nam pomysł usunięcia orkiestry (oszczędność etatów!) i zastąpienie kanału dla muzyków jamką dla dyrygenta. Muzyka płynąca z tzw. play-backu jest czystsza, a przez to bardziej skuteczna, co w dobie hasła "Sojusz kultury i sztuki ze światem ludzi pracy" ma niebagatelne znaczenie. Jeśli zaś chodzi o wymowę artystyczną spektaklu to wypada podkreślić umiejętne wplecenie w intrygę sceniczną znanych postaci historycznych, co niewątpliwie nadaje przedstawieniu, jakby nie było spod znaku podkasanej muzy. walorów intelektualnych.
Dodajmy jeszcze, że w czasie premierowej gali kilkakrotnie dochodziło do prowokacyjnych i obscenicznych demonstracji osobnika, każącego tytułować się Profesorem, który to osobnik za przeproszeniem womitując na artystów, chciał skompromitować i zdeprecjonować pracę zespołu. Jesteśmy przekonani, że fałszywy przedstawiciel świata nauki nie zostanie już nigdy więcej wpuszczony do świątyni sztuki po zdecydowanym odporze, jaki spotkał go ze strony publiczności. Nie chcemy i nie potrzebujemy takich zdegenerowanych spekulantów podczas przedstawień. Aby nie kończyć naszej relacji opisem tych niemiłych incydentów, podkreślmy, że z wyrównanego i poprawnego zespołu aktorskiego, najbardziej podobała się nam Albertynka, miła niewiasta o nienagannej powierzchowności i wdzięku osobistym, która połączyła w sobie cechy niewinności i bezpretensjonalności z solidnym warsztatem, w tym i aktorskim.
Miłośnicy operetki z ulgą witają premierowy spektakl wrocławskiej sceny. Przedstawienie to zdecydowanie przeciwstawia się i odcina od niejakiego Witolda Gombrowicza, który swego czasu, kompromitując tą niebanalną formę rozrywki, posuwał się do niewyszukanych inwektyw w rodzaju: "...operetka w swym boskim idiotyzmie, w niebiańskiej sklerozie, we wspaniałym uskrzydlaniu się swoim za sprawą śpiewu, tańca, gestu, maski jest dla mnie teatrem doskonałym, doskonale teatralnym"... ....marionetkowa pustota operetkowa"... "...monumentalny idiotyzm operetkowy...".
W tym też duchu składamy kierownictwu i dyrekcji teatru wyrazy podziękowania za wspaniałą i rzetelną, prawdziwie operetkową robotę. Oby tak dalej!
