Płatonow
Plusy:
1. W niektórych epizodach dochodzi do głosu uchwycone i zarysowane na początku przedstawienia poczucie rozpadu wartości, zagubienia i degradacji zewnętrznego i wewnętrznego świata.
Minusy:
1. Dramat Czechowa stawia przed reżyserem trudne, nie tylko adaptacyjnie, zadanie. Jest w nim zalążek późniejszej twórczości, ale i wiele niedoskonałości debiutu. Wiśniewskiemu zabrakło konsekwencji przede wszystkim w konstruowaniu postaci - tak Płatonowa, jak i krążących wokół niego kobiet i mężczyzn. Większość relacji została zaledwie naszkicowana. Przedstawienie balansuje między groteskową farsą a dramatem psychologicznym. Stylistyczna niejednorodność, przy braku pomysłu na główną postać - to największy błąd inscenizacji.
2. Płatonow (Piotr Grabowski), raz brutalny i złośliwy, za chwilę rozmamłany, o nieskoordynowanych ruchach, nie kryje żadnej tajemnicy i niejasna pozostaje fascynacja kobiet jego osobą. Postaci kobiece są jednowymiarowe, płytkie, czasami sprowadzone do karykatury (Maria Greków Doroty Godzić).
3. Bogata scenografia świadczy przede wszystkim o zasobności teatru. Na głęboko wysuniętym w widownię podeście umieszczony został salon generałowej Wojnicew (Dorota Pomykała). Przeźroczysta plastikowa ściana oddziela go od zewnętrznego świata z ogromnym czerwonym kołem na zamykającym perspektywę prospekcie. W połowie aktu I pokój odjeżdża w głąb sceny, odsłaniając udający wypaloną trawę dywan, koc z koszykiem i ogrodową huśtawkę. Akt II, rozegrany w pokoju Płatonowa z brzydkimi różowosinymi ścianami, kończy się powtórnie w salonie -tym razem, na znak bankructwa, ze zwiniętym dywanem. Ludzie bez właściwości snują się po pokojach bez właściwości. Umieszczenie akcji poza konkretną epoką bynajmniej nie zwiększyło uniwersalnej wymowy spektaklu.
4. Żadna z ludzkich namiętności nie uzyskała temperatury usprawiedliwiającej przekraczanie norm społecznych czy obyczajowych, a tym bardziej końcowego morderstwa.
