Autorzy

Vincenzo Bellini studiował kompozycję w konserwatorium neapolitańskim pod kierunkiem Nicola Zingarellego. W 1825 scena operowa przy konserwatorium wystawia jego pierwszą 2-aktową operę Adelson i Salvina, i od tego momentu rozpoczyna się świetna, choć krótkotrwała kariera Belliniego. Na przedstawieniu bowiem obecny był Barbaja, wpływowy impresario mediolańskiej La Scali, neapolitańskiego teatru San Carlo i innych. Zamówił on u Belliniego operę dla teatru San Carlo – tak powstała w 1826 Bianca i Fernando, a w rok później Pirat, pisany dla La Scali. Na tej samej scenie w 1831 odnosi fenomenalny sukces Lunatyczka, następnie zaś Norma. Obie opery w triumfalnym pocho­dzie wędrują poprzez europejskie sceny operowe, zyskując zachwyty słuchaczy i uznanie najznakomitszych muzyków owej epoki, jak Cho­pin, Berlioz, a nieco później Ryszard Wagner. Ostatnim dziełem Bel­liniego była wielka opera Purytanie.

Pierwsza połowa XIX w. to okres wspaniałego rozkwitu sztuki śpie­waczej. Takie nazwiska, jak: Maria Malibran, Angelica Catalani, Giuditta Pasta, Manuel Garcia i inne, stały się dla następnych pokoleń symbolami najwyższej doskonałości w tej dziedzinie. Z tą właśnie epoką wiąże się twórczość Belliniego. Dzieła jego bowiem są naj­doskonalszym bodaj wzorem stylu włoskiego bel canta, a pisał je Bellini przeważnie dla konkretnych wykonawców, z myślą o wyjątko­wych możliwościach ich głosów.

Źródło: Józef Kański, Przewodnik operowy, PWM, Kraków 1997