Autorzy

PIWOWSKI Marek
(ur. 24 października 1935, Warszawa, Polska)
Reżyser, scenarzysta, aktor. Studiował na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Studia ukończył w 1963 roku i natychmiast rozpoczął naukę w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej i Teatralnej w Łodzi. W 1968 roku został absolwentem Wydziału Reżyserii tej uczelni
Jeszcze podczas studiów dziennikarskich, na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, rozpoczyna pracę publicystyczną. Pisze przede wszystkim reportaże, które publikuje między innymi w "Nowej Kulturze". Już wówczas interesuje się formami dokumentalnymi, ukazującymi rzeczywistych, prawdziwych ludzi i ich autentyczne problemy.
Od 1967 roku zaczyna reżyserować. Początkowo są to, przygotowywane jeszcze w ramach studiów, krótkie dokumenty, jak etiuda "Przedział na sto i więcej osób", "Uwertura" czy nagrodzony w Amsterdamie na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Studenckich I nagrodą "Kirk Douglas". W latach 1968-1982 powstaje ponad dziesięć filmów dokumentalnych, z których niemal każdy zostaje nagrodzony. Są to między innymi: "Pożar! Pożar! Coś nareszcie dzieje się" (Nagroda za debiut na MFF Krótkometrażowych w Tours, 1968), "16 mieć lat" (wyróżnienie Klubu Krytyki Filmowej SDP, 1969), "Hair" (Grand Prix "Złoty Lajkonik", Kraków, 1973), "Korkociąg" ("Srebrny Lajkonik", Kraków 1971), "Psychodrama" (wiele nagród w 1972 i 1973), "Tylko dla dorosłych" (1973), "Nałóg" (II Nagroda na Ogólnopolskim Przeglądzie Filmowym, Kielce 1976) czy "Buldog" i "Magister półchłopek" z 1982 roku.
Jako reżyser filmu fabularnego debiutuje Piwowski w 1970 roku "Rejsem", który uznany zostaje za film kultowy i tak traktowany jest również przez następne pokolenia. Zastosowany tu, nowatorski wówczas w filmie polskim, styl, charakteryzujący się epizodyczną budową akcji, znany był z filmów Bunuela ("Widmo wolności") czy Felliniego ("Amarcord"). Jednak oryginalność stylu Piwowskiego i jego autorska wizja rzeczywistości ekranowej, ostrość i sposób obserwacji człowieka w sytuacjach jakie kreuje reżyser, najczęściej ironicznych i groteskowych, często absurdalnych w karykaturę i absurd, sprawiają że "Rejs" jest bezsprzecznie dziełem wyjątkowym.
Kolejny jego film fabularny "Przepraszam, czy tu biją?", zrealizowany metodą
paradokumentalną, to kryminał z udziałem niezawodowych aktorów - bokserów Jana Kuleja i Jana Szczepańskiego. Uznany za najlepszy film o tematyce współczesnej w 1976 roku nagrodzony został "Złotą Kamerą", przyznawaną przez pismo "Film". Warto wspomnieć także o zrealizowanym w 1993 roku melodramacie opartym na autentycznej historii zatytułowanym "Uprowadzenie Agaty". Ten pamflet na polską klasę polityczną przedstawia historię Moniki Kern, córki posła na sejm i Macieja Malisiewicza, którzy uciekają razem, by wziąć ślub, na który ojciec dziewczyny nie chce się zgodzić. W 1997 powstaje znakomity, trzydziestominutowy film telewizyjny "Krok", nagrodzony na przeglądzie "Feliniada" w Skierniewicach. Polska stara się właśnie o wejście do NATO i okazuje się, że krok defiladowy naszego wojska nie podoba się przywódcom sztabowym Paktu Północnoatlantyckiego. Podczas zwołanej specjalnej narady władze polskie ustalają, jak powinien wyglądać zmodyfikowany krok defiladowy, którym nasze wojsko wejdzie do NATO.
Jako aktor wystąpił Piwowski w następujących filmach fabularnych: "Rysopis" - debiut Jerzego Skolimowskiego (1964), "Walkower" tego samego reżysera (1965), "Trzeba zabić tę miłość" Janusza Morgensterna (1972), "Kłopotliwy gość" Jerzego Ziarniaka(1971), "Wyjazd służbowy" Andrzeja Piotrowskiego (1975), "Przepraszam, czy tu biją?" własny scenariusz i reżyseria (1976), "Rebus" Tomasza Zygadły (1977), "Zderzenie" Grzegorza Skurskiego (1981), "Sen o Violetcie" Pawła Pitery (1983), "Komu gra ta orkiestra?" - odcinek serialu telewizyjnego "Dom" Jana Łomnickiego (1997), a także w biograficznym dokumencie Krzysztofa Gradowskiego "Bez pieniędzy, czyli 24 godziny z życia Jana Himilsbacha".
Współpracował też z Teatrem Telewizji, dla którego zrealizował "Braci Rico" George Simenona (1975), "Kłopoty to moja specjalność" Raymonda Chandlera (1978), "Paragraf 4" Josepha Hellera (1981, we własnej adaptacji, wystawiany także pt. "Yoyo"), "A jednak olimpiada w Zakopanem!" (1999) i "Nóż w głowie Dino Baggio" (1999) według własnych scenariuszy i Marek Piwowski.
W 2001 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i otrzymał Grand Prix II Festiwalu Dobrego Humoru w Trójmieście za nową formułę satyrycznego programu telewizyjnego zaprezentowaną w "Regule Martina".