Autorzy

PIETRUSZEWSKA Ludmiła
(ur. 26 maja 1938, Moskwa, Rosja)
Dramaturg i prozaik. Ukończyła Uniwersytet Moskiewski. W latach 1962-73 pracowała jako redaktorka w radiu i telewizji. Pierwsze opowiadania opublikowała w 1972 roku. Od 1973 roku pisała również sztuki teatralne, które z uwagi na realistyczny, często demaskatorski charakter, były grane wyłącznie na małych, na wpół profesjonalnych scenach. W 1979 roku jej jednoaktówka "Miłość" (1973) doczekała się publikacji w miesięczniku "Tieatr", a w sezonie 1981/82 Jurij Lubimow włączył ją do spektaklu złożonego z trzech krótkich sztuk w moskiewskim Teatrze na Tagance Na scenach nieoficjalnych Moskwy grane były także sztuki "Szklanka wody" i "Lekcje muzyki". Do nadejścia "Pierestrojki" w ZSRR duże zainteresowanie środowiska teatralnego twórczością Pietruszewskiej kontrastowało z niewielką liczbą publikacji i spektakli według jej sztuk. Szerszy rozgłos przyniosła jej dopiero sztuka "Trzy dziewczynki w błękicie" wystawiona na dużej scenie w 1985 roku. W ślad za nią przyszły kolejne sztuki, jednoaktówki z cyklu "Mieszkanie Kolombiny" wystawione w Teatrze Sowremiennik i "Nadziei maleńka orkiestra" (1986) wystawiona razem z utworami Aleksandra Wołodina i Siemiona Zołotnikowa, a także "Pieśni XX wieku" oraz "Wermuth włoski non-stop, czyli Cinzano".
Pietruszewska uważana jest za najciekawszą indywidualność grupy pisarzy nazwanych przez krytykę "nową falą" w dramaturgii radzieckiej. Do "nowej fali" należeli również: Władimir Arro, Alieksiej Kazancew, Siemion Złotnikow i Aleksander Galin. Formację tę łączy wspólny moment debiutu teatralnego i krytyczny stosunek do obowiązkowego optymizmu radzieckiej kultury, jej ostentacyjnego dydaktyzmu, tak zwanej "dramaturgii produkcyjnej", czy "socjologicznej". "Nowa fala" nazywana jest także "nurtem postwampiłowowskim". Tak jak u Aleksandra Wampiłowa nie znajdziemy pozytywnych bohaterów, socjalistycznego mentorstwa, narracyjnych banałów , ani nakazów "moralności socjalistycznej". Podobnie jak Wampiłow wychodzą oni poza obowiązujące schematy, pokazują dobrze znanych zwyczajnych bohaterów w sposób realistyczny i wiarygodny psychologicznie, podejmują próby diagnozy sytuacji współczesnego bohatera w wymiarze społecznym i egzystencjalnym. Często odwołują się do tradycyjnej formy dramatu psychologiczno-obyczajowego lub jak to często robi Pietruszewska ukazują "fizjologiczne szkice" z codzienności, skupiając się na wąskim naturalistycznie odwzorowanym wycinku rzeczywistości. Często także odwołują się do tradycji literackiej, pokazując sytuację współczesną odwołują się zakorzenionego w świadomości widzów i czytelników literackiego kodu. Pietruszewska określana jako największa indywidualności tej formacji "wyróżnia się wyjątkową ostrością słuchu - wrażliwością na język współczesnych Rosjan, poprzez który ukazuje ich kondycję psycho-społeczną.(...) Twórczość Pietruszewskiej, w której obok dramatów wieloaktowych często pojawiają się jednoaktówki łączone zazwyczaj w cykle jest zapisem rzeczywistości ujrzanej z bardzo bliskiego dystansu wraz z jej wstydliwymi, niechętnie ujawnianymi stronami. Wywracając na nice realistyczno-obyczajowe wzorce, okazała się Pietruszewska pisarką inspirującą następne pokolenie dramaturgów, ale jednocześnie trudną do zaakceptowania przez teatr lat siedemdziesiątych i początku osiemdziesiątych. Nowy sposób opisu rzeczywistości okazał się dla większości twórców teatralnych zbyt szokujący i poza wyjątkami jej dramaty prawie nie były wystawiane". ("Historia literatury rosyjskiej XX wieku" Praca zbiorowa pod redakcją Andrzeja Drawicza. PWN 1997)
Wśród dramatów zasługujących na uwagę w twórczości Pietruszewskiej wymienia się także: "Urodziny Smirnowej", "Nasz skład", "Do dna", "W kółko, to samo", "Moskiewski chór", "Babcia-blues", "Noc poślubna albo 37 maja". Podobną tematykę autorka podejmuje także w prozie. Ludmiła Pietruszewska otrzymała wiele prestiżowych nagród literackich, mieszka w Moskwie.