Autorzy

(ur. 3 września 1938, Londyn,Wielka Brytania)
Dramatopisarka brytyjska, autorka sztuk teatralnych, radiowych i telewizyjnych; feministka, związana z nurtem feminizmu socjalistycznego. Jej ojciec był grafikiem - autorem karykatur politycznych, matka - modelką. Caryl Churchill wychowała się w Montrealu, dokąd jej rodzice wyemigrowali w czasie II wojny światowej. Wróciła do Anglii, żeby podjąć studia na uniwersytecie w Oxfordzie; studiowała anglistykę w Lady Margaret Hall. W college'u powstały i zostały wystawione jej pierwsze sztuki: "Downstairs" (Na dole), "You've No Need to be Frightened" (Nie musisz się bać) i "Having a Wonderful Time" (Świetnie się bawiąc).
Po ukończeniu studiów, w 1961 roku, Caryl Churchill wyszła za mąż za prawnika Davida Hartera, zamieszkała z nim w Londynie i urodziła trzech synów. Próbując pogodzić rolę matki i żony z powołaniem pisarki, przez dziesięć lat pisała głównie krótkie sztuki radiowe dla działu słuchowisk BBC, prowadzonego wtedy przez Martina Esslina. Do powstałych w tym okresie słuchowisk należą między innymi "The Ants" (Mrówki, 1962), "Lovesick" (Usychający z miłości, 1967), "Abortive" (Poronione, 1971), "Not, Not, Not, Not Enough Oxygen" (Nie, nie, nie, nie dość tlenu, 1971) i "Schreber's Nervous Illness" (Choroba nerwowa Schrebera, 1972). Uprawianie tego specyficznego gatunku uczyło ją nie tylko wykorzystywania efektów dźwiękowych, ale przede wszystkim pisania dialogów, a także dawało swobodę, której nie daje scena teatralna - pozwalało często zmieniać czas i miejsce akcji, konstruować całość z krótkich scenek. Na słuchowiska Churchill wpływ wywarły dramaty Becketta. W latach siedemdziesiątych napisała natomiast sześć sztuk telewizyjnych (choć przyznawała, że telewizja nie jest jej ulubionym medium).
Pierwsza sztuka teatralna brytyjskiej autorki (nie licząc prób z okresu studiów) - "Owners" (Właściciele) podejmuje kwestię wpływu zależności ekonomicznych na kształt relacji międzyludzkich; problem ten będzie powracał w jej następnych utworach. Dramat powstał na zamówienie londyńskiego Royal Court Theatre (premiera w 1972 roku); w sezonie 1974-75 Churchill była rezydującym dramaturgiem tej sceny, czego owocem jest dramat "Objections to Sex and Violence" (Sprzeciw wobec seksu i przemocy, 1975), w którym pojawiły się po raz pierwszy problemy feministyczne. W 1976 roku pisarka przyłączyła się do niezależnej grupy teatralnej Joint Stock Company, założonej przez Maxa Stafforda-Clarka, Williama Gaskilla i Davida Hare'a. W Joint Stock Company dramat powstawał na scenie w toku studiowania tekstów źródłowych, dyskusji i improwizacji. Taka jest też geneza dramatu Churchill "Light Shining in Buckinghamshire" (Światło, które świeci w Buckinghamshire, 1976). W tym czasie dramatopisarka podjęła również współpracę z inną grupą alternatywną - z radykalnym, propagującym postulaty feminizmu socjalistycznego zespołem Monstrous Regiment. Caryl Churchill już wcześniej sympatyzowała z tym odłamem feminizmu, który kładzie nacisk na historyczne uwarunkowania determinujące miejsce kobiet w społeczeństwie. Efektem współpracy z Monstrous Regiment był "Vinegar Tom" (1976). Churchill jest pisarką zaangażowaną, która problemy społeczne ocenia z perspektywy swoich bohaterów. Czerpie z tradycji brechtowskiej i rozwija nurt teatru epickiego: w "Light Shining in Buckinghamshire" próbowała wprowadzić efekt obcości, rezygnując z narracji linearnej na rzecz serii obrazów i zalecając, by w każdej scenie rolę tej samej postaci odgrywał inny aktor. Konstrukcja "Vinegar Tom" składa się natomiast z epizodów przedzielonych songami.
We współpracy z zespołami alternatywnymi, Joint Stock Company i Monstrous Regiment, powstały kolejne dramaty Caryl Churchill: "Cloud Nine" (Siódme niebo, 1979), "Fen" (1983), "A Mouthful of Birds" (Usta pełne ptaków, napisana wspólnie z Davidem Lanem, 1986) i "Serious Money" (Gruba forsa, 1987). W "Cloud Nine", każąc mężczyznom grać role kobiece, a kobietom - męskie, Churchill komplikuje relacje między aktorami i rolami, ciałem i kostiumem. "Fen" i "Serious Money" przynoszą ostrą krytykę kapitalistycznych zasad konkurencji; pierwszy z tych dramatów skupia się przy tym na losie kobiet. Uznanie przyniósł autorce już "Cloud Nine", a inny tekst - feministyczny dramat - "Top Girls" (1982) - uznano za najlepszą sztukę, jaką kiedykolwiek w Anglii napisała kobieta. Sztuka została wystawiony w Royal Theatre Court w Londynie, a rok później w Public Theatre w Nowym Jorku (gdzie opinie krytyki były podzielone). Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych powstały również "The After Dinner Joke" (Żart po obiedzie,1978), "Three More Sleepless Nights" (Jeszcze trzy bezsenne noce, premiera w Soho Poly w Londynie, 1980) i "Crimes" (Zbrodnie, 1982). W 1990 roku, po podróży do Rumunii, powstał, znów z improwizacji, tym razem z grupą studentów z London's Central School, dramat "Mad Forest: A Play from Romania" (Szalony las: sztuka z Rumunii), poświęcony wydarzeniom politycznym po upadku reżimu Ceausescu.
Caryl Churchill stopniowo odchodzi od realizmu, w jej dramatach pojawia się coraz więcej elementów symbolicznych i surrealistycznych. Zapowiedzią tej tendencji był już dramat "A Mouthful of Birds", a jej pogłębieniem - "The Striker" (1994). Rzeczywistość przedstawiona w tym tekście rządzi się logiką sennego koszmaru, a tytułowy bohater posługuje się językiem poetyckim. W następnych dramatach z lat dziewięćdziesiątych, napisanych dla grupy teatralnej Out of Joint, "Blue Heart" (Niebieskie serce, 1997) i "This is a Chair"(To jest krzesło, 1999) Churchill pokazuje zależność znaczenia słów od kontekstu, w którym zostały użyte oraz arbitralność relacji między słowami i przedmiotami. Dramatopisarka nie straciła jednak zainteresowania dla kwestii społecznych: "Gdzieś daleko" (prapremiera w 2000 roku w Royal Court, wyd. polskie 2003) ma wydźwięk polityczny, natomiast "Egzemplarz" (prapremiera w 2002 roku w Royal Court, wyd. polskie 2003), dramat pozornie tylko realistyczny, podejmuje problem klonowania ludzi.
Caryl Churchill mieszka w Londynie. Jest trzykrotną laureatką Obie Award (1982, 1983 i 1988), a także laureatką Society of West End Theatre Award (1988), nagrody Laurence'a Oliviera i BBC oraz Evening Standard Award (1987).