Autorzy

(ur. 18 grudnia 1943, Tel Aviv, Izrael - zm. 19 sierpnia 1999, Tel Aviv, Izrael)
Izraelski dramaturg, powieściopisarz, poeta, reżyser, autor skeczów, tekstów piosenek i książek dla dzieci. Uznawany w swym kraju za jednego z najważniejszych współczesnych dramaturgów, nazywany jest "sumieniem narodu". Pochodził z ortodoksyjnej żydowskiej rodziny rabinackiej. Jego rodzice, Israel i Malka Levin, byli Żydami polskiego pochodzenia, mieszkającymi w Łodzi. W Polsce urodził się starszy brat Hanocha, David, znany i ceniony reżyser teatralny. W 1935 roku rodzina wyemigrowała do Palestyny, która od 1949 jest niepodległym państwem Izrael. Tu zamieszkali w biednej, południowej dzielnicy Tel Avivu. Ojciec był właścicielem sklepu z artykułami kolonialnymi. Synowie wychowywani byli w religijnej tradycji rodziny żydowskiej. Hanoch uczęszczał do religijnej, ortodoksyjnej szkoły podstawowej Jabetz. Gdy miał dwanaście lat, na zawał serca zmarł jego ojciec. Mimo kłopotów finansowych, nie przerwał dalszej edukacji. Uczył się w religijnej szkole średniej Zeitlin. Po odbyciu służby wojskowej w izraelskiej armii w latach 1964-1967 studiował filozofię i literaturę hebrajską na Uniwersytecie w Tel Avivie.
W 1965 roku rozpoczął współpracę z wydawanym przez Uniwersytet pismem "Dorban", na łamach którego debiutował jako poeta i publicysta. W swych satyrycznych tekstach ostro atakował żydowską mentalność i stosunek Izraelczyków do arabskiej mniejszości. Jeszcze podczas studiów wstąpił do Izraelskiej Partii Komunistycznej. Ukształtowane wówczas lewicowe poglądy Levina, znajdujące swe odbicie także w jego twórczości, wywoływały wiele kontrowersji. Pisarz podważał bowiem niejednokrotnie fundamenty izraelskiej państwowości i narodowego etosu.
W 1966 roku debiutował jako prozaik na łamach izraelskiego pisma "Haaretz", w którym opublikował opowiadanie "Stubborn Diana", a w 1967 literackie pismo "Yochani" zamieściło jego wiersz "Birkot ha-Shahar" (rodzaj żydowskiej modlitwy). Jego debiut został bardzo życzliwie przyjęty przez środowiska literackie. W tym samym roku wysłał na konkurs, organizowany przez izraelskie radio, swą pierwszą sztukę zatytułowaną "Catch the Spy", za którą otrzymał pierwsza nagrodę. Przetłumaczona następnie przez niego na angielski zdobyła Prix Italia na konkursie dramatów radiowych we Włoszech w 1969.
W latach 1967-1970 pisał przede wszystkim satyryczne sztuki polityczne, jak: "You, me and the next war" (wystawiona w Klubie Bar-Barim w Tel Avivie w sierpniu 1968), "Ketchup" (Satyryczny Kabaret w Tel-Avivie, marzec 1969), "Queen of the Bathtub" (Cameri Theater, kwiecień 1970). Ta ostatnia, wyreżyserowana przez brata Hanocha, Davida Levina, odwołująca się do biblijnej historii Izaaka i Abrahama, wywołała skandal. Autora oskarżono o profanację Biblii. Rząd cofnął swą finansową dotację dla Cameri, a dyrekcja teatru zdecydowała o zawieszeniu kolejnych przedstawień.
Pierwszym utworem dramatycznym Levina, który przyniósł mu prawdziwy sukces była komedia "Hefez", której premiera w reżyserii Oded Kottler odbyła się w marcu 1972 roku w Haifa Theater. Potem sztuka była grana w Cameri Theater i Habima Theater. Pierwszą sztuką, którą wyreżyserował sam Levin była "Ya'akobi and Leidental".
W latach siedemdziesiątych, poza utworami dramatycznymi, które pisał i sam reżyserował w Haifa Theater i Cameri, powstały jego dwa scenariusze filmowe: "Folch", wyreżyserowany w 1972 roku przez Danny Wolman i "Fantasy on a romantic theme" Vitka Tracza w 1977. Oba filmy zyskały duże uznanie krytyki, lecz nie spodobały się publiczności.
Napisał pięćdziesiąt sześć dramatów, z których najważniejsze to: "Varda'leh's Youth" (Cameri Theatre,1974), "Krum" (Cameri Theatre, 1975), "Popper" (Cameri Theatre, 1976), "The suitcase packers" (Cameri Theatre, 1983), "The labor of living" (Habima National Theatre, 1989), "Can't choose" (Cameri Theatre, 1990), "Hops and hopla" (Cameri Theatre, 1991), "The wondrous woman within us" (Khan Theatre, 1994), "The Whore from Ohio" (Cameri Theatre, 1996) "Requiem" (Cameri Theatre, 1999).
Za życia pisarza wystawiono trzydzieści trzy jego sztuki, z których dwadzieścia dwie sam reżyserował w najlepszych teatrach Tel Avivu, Haify, Jerozolimy. Twórczość Levina to nie tylko polityczne satyry. W utworach swych odwołuje się do wątków mitologicznych i biblijnych, jednak przede wszystkim ukazuje egzystencjalne problemy człowieka końca XX wieku, człowieka cierpiącego i zadającego cierpienia innym.
Ostatnie miesiące swego życia spędził w szpitalu ciężko chory na raka kości. Zmarł w Tel Avivie mając pięćdziesiąt sześć lat.