Autorzy

(ur.25 maja 1954, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)
Amerykańska dramatopisarka, poetka, scenarzystka filmowa, reżyserka, aktorka, działaczka feministyczna. Wychowała się w Scarsdale, na przedmieściach Nowego Jorku. Jej ojciec pracował w przemyśle spożywczym na kierowniczym stanowisku, matka zajmowała się domem. W dzieciństwie Eve była bita i molestowana seksualnie przez ojca. Żeby zagłuszyć traumatyczne przeżycia, jako nastolatka sięgnęła po alkohol i narkotyki. Jako dorosła kobieta poznała barmana Richarda McDermotta, który skłonił ją do podjęcia kuracji odwykowej. W tym czasie zaczęła pisać; pisanie stało się dla niej rodzajem terapii - Ensler twierdzi, że właśnie twórczość ją ocaliła. W 1978 roku poślubiła McDermotta, a dwa lata później adoptowała jego dorosłego syna, młodszego od niej zaledwie o siedem lat.
Eve Ensler studiowała w Middlebury College w Vermont. Od lat pisze dramaty oparte na wywiadach ze zwykłymi ludźmi: "The Depot" (Dworzec), "Floating Rhoda and the Glue Man" (Pływająca Rhoda i klej), "Extraordinary Measures" (Środki nadzwyczajne), "Ladies" (Panie), "Lemonade" (Lemoniada), "Scooncat" (Fanatyk). Dramaty Ensler były wystawiane w USA, między innymi w Los Angeles i w Nowym Jorku (na scenach off-off-Broadway), niekiedy w reżyserii autorki.
Światowy rozgłos przyniosły pisarce "Monologi waginy", których prapremiera odbyła się w 1996 roku w HERE Theatre (off-off-Broadway) z udziałem autorki; Ensler wystąpiła też w inscenizacji Westside Theatre (off-Broadway, 1999). "Monologi waginy" wystawiano z udziałem między innymi Glenn Close, Kate Blanchett, Kate Winslet, Meryl Streep, Jane Fondy, Calisty Flockhart i Whoopi Goldberg. Wkrótce pisarka zyskała przydomek "pani od pochwy"; dramat doczekał się przekładów na trzydzieści pięć języków, został opublikowany i wystawiony w ponad dwudziestu krajach, między innymi na West Endzie w Londynie, a także w Chorwacji, Turcji, Chinach, Rumunii, Zairze i na Antarktyce. Z "Monologów waginy" zrodził się V-Day (Dzień W) - ruch skierowany przeciwko przemocy wobec kobiet. Pisarka wyjaśnia, że musiała zacząć działać, bo jako autorka "Monologów" czuła się jak reporter wojenny, który robi zdjęcia, a nie pomaga ofiarom. Swoje zaangażowanie w ruch V-Day tłumaczy również traumatycznymi doświadczeniami z dzieciństwa. Występując w "Monologach", Ensler nie pobiera gaży aktorskiej, podobnie jak nie pobiera honorarium autorskiego, przeznaczając dochody na rzecz Fundacji Dnia W.
Kolejny dramat Ensler, "Necessary Targets" (Niezbędne tarcze) poświęcony jest losom bośniackich kobiet, cichych bohaterek wojny, leczących rany, odbudowujących życie wśród ruin, walczących o pokój. Dramat ukazał się drukiem, a jego prapremiera odbyła się w Hartford Stage w stanie Connecticut (2001); "Necessary Targets" zostały też wystawione w Nowym Jorku na off-Broadway'u (2002) i w Sarajewie. W ostatnich latach Ensler napisała "The Good Body" (Dobre ciało), "V-World" (Świat W) i "I am an Emotional Creature" (Jestem istotą wrażliwą). Dramat "The Good Body" poświęcony jest dostosowywaniu się kobiet do wzorców narzucanych im przez kulturę. Autorka podejmuje problemy anoreksji, bulimii i operacji plastycznych, porównuje wzorce obowiązujące w kulturze zachodniej z wzorcami z innych kręgów kulturowych: Afryki, Indii. Tak jak w "Monologach waginy" Ensler usiłowała wykorzenić wstyd i niechęć do mówienia o narządach płciowych, tak w "The Good Body" uczy kobiety akceptowania całego ciała. Prapremiera odbyła się w American Conservatory Theatre w San Francisco (2004), kilka miesięcy później dramat - jako pierwsza sztuka Ensler - trafił na Broadway (Booth Theatre, 2004)
Eve Ensler rozwiodła się z mężem, od lat związana jest z kobietą, psychoterapeutką Ariel Orr Jordan, której dedykowała "Monologi" (i która zachęciła ją do napisania tego tekstu). Mieszka w Nowym Jorku. Jest laureatką licznych nagród, między innymi Obie Award, którą otrzymała za "Monologi waginy" (1997), Berilla Kerr Award (2000) oraz Elliot Norton Award. W 1999 roku Eve Ensler otrzymała Stypendium Guggenheima w dziedzinie dramatopisarstwa.