Autorzy

HEMAR Marian
(właśc. Jan Maria Hescheles)
(ur. 6 kwietnia 1901 Lwów, Polska - zm. 1 lutego 1972 Dorking koło Londynu, Wielka Brytania)
Poeta, dramatopisarz, reżyser, publicysta. Na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza studiował na wydziale medycznym i filozoficznym. Studia te przerwał i zajął się pracą literacką. Debiutował w 1922 jako poeta tomem wierszy "Dzik i świnia", należał do grupy poetyckiej Pięciu, ale przede wszystkim z rosnącym powodzeniem pisał teksty do kabaretów, szopek politycznych, rewii, wreszcie teatrom dostarczał komedie. Kiedy w 1925 przeniósł się do Warszawy stał się, obok Juliana Tuwima i Antoniego Słonimskiego, najważniejszym autorem dorocznych "Szopek politycznych" i jednym z najlepszych autorów kabaretowych. Piosenki z jego tekstami stawały się przebojami i żyją do dziś - na przykład "Tyle jest miast", "Kiedy znów zakwitną białe bzy", "Wspomnij mnie", "Mały gigolo", "Miłość ci wszystko wybaczy", "Chciałabym, a boję się!". Był kierownikiem literackim najpopularniejszych scen kabaretowych w Warszawie - Qui Pro Quo (razem z Tuwimem 1929-1931), Cyganerii Warszawskiej (1933-1934), Wielkiej Rewii (1934-1936), Cyrulika Warszawskiego (1936-1939). W latach 1931-1933 z Tuwimem i Fryderykiem Járossym kierował Bandą, a w sezonie 1933-34 prowadził ze Stefanem Jaraczem i Marią Modzelewską Teatr Nowa Komedia, w którym na otwarcie grano z wielkim powodzeniem komedię Hemara "Firma", a potem słynną Hemarowską przeróbkę sztuki Georgesa M. Wattersa i Arthura Hopkinsa "Artyści".
We wrześniu 1939 wyjechał z Polski, odbył dramatyczną wędrówkę przez Rumunię, Turcję do Palestyny, gdzie został strzelcem z cenzusem w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich. W kwietniu 1941 otrzymał rozkaz napisania rewii na akademię z okazji 3 Maja, napisał wtedy między innymi słynną pieśń-hymn "Karpacka Brygada". Potem przydzielono go do teatralnej i literackiej "Czołówki", pojechał więc do Egiptu i do Aleksandrii. Dla objazdowego teatru Brygady napisał rewie "Ich pięciu", "Pokropieni i pies", "Pamiętaj o tym, wnuku", a w kairskim radiu redagował polskie audycje, przygotowywał programy muzyczne, poetyckie, akompaniował na fortepianie śpiewającym aktorom.
W 1942 zamieszkał w Anglii i tam pozostał do końca życia. Najpierw pracował w Wydziale Prac Kulturalno-Oświatowych Biura Opieki nad Żołnierzem MON, w 1946 prowadził polski kabaret w klubie Orzeł Biały i w tym samym miejscu w 1948 powołał do życia scenę dramatyczną. Od 1950 miał swój Kabaret Hemara. Współpracował też z emigracyjnym Teatrem Polskim ZASPu, w którym reżyserował własne komedie. Był jednym z najpopularniejszych autorów w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, w latach 1952-1968 na tej antenie przygotowywał cotygodniowy kabaret polityczny. Pisał do londyńskich "Wiadomości" i "Tygodnia Polskiego". W Polsce po wojnie piosenki Hemara były nieustannie śpiewane, ale nie wydawano drukiem jego innych tekstów. Zmiany przyszły po 1989 roku.
Wśród komedii Hemara są: "Dwaj panowie B.", "Kariera Alfa Omegi" (wodewil o karierze Jana Kiepury, napisany wspólnie z Tuwimem), wspomniana "Firma", "Cud biednych ludzi", "Dług honorowy", "Dzwony z Czeremszy", "Pierwiastek z minus jeden czyli najpiękniejszy", "Piękna Lucynda" (według "Natrętów" Józefa Bielawskiego).
Jest także autorem wielu wierszy: wydanych w Polsce przed wojną w tomach "Ballada o białym byku", "Koń trojański", potem w Londynie między innymi w zbiorach "Dwie Ziemie Święte", "Lata londyńskie", "Im dalej w las", "Rzeź Pragi", "Wiersze staroświeckie"; w 1968 wydał w swoim, wysoko ocenionym, przekładzie "Sonety" Shakespeare'a, a w 1971 "Ody" Horacjusza. Według jego scenariuszy zrealizowano w przedwojennej Polsce filmy: "Panienka z poste restante", "ABC miłości", "Śluby ułańskie". On sam jest bohaterem filmów dokumentalnych "Wspomnij mnie" (1989) w reżyserii Mariana Kubery i "Tu mówi Hemar..." (2001) według scenariusza Leszka Platty. W 2006 ukazała się opracowana przez Annę Mieszkowską książka "Ja, kabareciarz. Marian Hemar od Lwowa do Londynu".