Autorzy

HUELLE Paweł
(ur. 10 września 1957, Gdańsk, Polska)
Pisarz, krytyk literacki. Ze strony ojca pochodzi z rodziny Austriaków, którzy, należąc do zaborców, osiedlili się w XIX wieku w Galicji. W 1945 ojciec Huellego przybył do Gdańska i w tym mieście pozostał. Paweł Huelle ukończył w 1980 studia polonistyczne na Uniwersytecie Gdańskim i od razu rozpoczął pracę jako dziennikarz w Biurze Informacji Prasowej NSZZ "Solidarność". W latach 1983-1986 był nauczycielem języka polskiego, potem redaktorem w wydawnictwie Almapres. Jako krytyk literacki i poeta debiutował w "Twórczości" w 1983, potem publikował w "Tygodniku Kulturalnym", pisał też do "Gwiazdy Morza" i konspiracyjnego "Podpunktu". W 1987 został asystentem w Zakładzie Filozofii Gdańskiej Akademii Medycznej i wykładał historię filozofii, w 1988 współzakładał i należał do zespołu redakcyjnego gazety mówionej "Punkty Mówione" u ojców dominikanów w kościele św. Mikołaja w Gdańsku, z kolei na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku współpracował z Ośrodkiem Gdańskim Telewizji Polskiej, między innymi miał stały felieton o książkach, a w 1994 został tego Ośrodka dyrektorem.
Natychmiastowy sukces, najwyższe uznanie, zachwyt i rozgłos zdobył debiutancką powieścią "Weiser Dawidek" (1987), która także przyniosła autorowi wiele nagród, z nagrodą Fundacji im. Kościelskich w Genewie na czele (1988). Powieść została przełożona na wiele języków, a w 2000 Wojciech Marczewski posłużył się tym tekstem do nakręcenia filmu "Weiser", którego akcja dzieje się nie w Gdańsku, lecz na Dolnym Śląsku.
Prozie dał Huelle najwięcej, najpierw były opowiadania: w 1991 ukazały się "Opowiadania na czas przeprowadzki", tom nagrodzony w 1996 prestiżową niemiecką nagrodą literacką im. Andreasa Gryphiusa, w1996 wyszła "Pierwsza miłość" i inne opowiadania, w 2002 "Byłem samotny i szczęśliwy", potem powieści - "Mercedes-Benz: z listów do Hrabala" (2001), "Castorp" (2004), "Ostatnia Wieczerza" (2007). Za powieść "Mercedes-Benz" otrzymał Paszport Polityki, nagrodę tę przyznano "za literacki hołd złożony Hrabalowi, za oryginalność formy i sztukę finezyjnej narracji." W 1999 w tomie "Inne historie" wyszły felietony Huellego pisane do Gazety Wyborczej.
Huelle jest autorem kilku dramatów: "Kto mówi o czekaniu?" (1994), "Ostatni kwadrans: z kroniki rodzinnej Schopenhauerów" (2000), "Kąpielisko Ostrów" (2001), monodramu "Pod dębami" (1992), ale teatr przysposabiał sobie także jego opowiadania.
Napisał wiele słuchowisk radiowych, wśród nich najbardziej znane to "Chagall" (1987), był współscenarzystą filmów fabularnych "O dwóch takich, co nic nie ukradli" (1999), "Wróżby kumaka" (2005), filmu dokumentalnego "NZS. Tak się zaczęło" (2005) i bohaterem filmu "Paweł Huelle - metafizyka pamięci" w reżyserii Piotra Mularuka (2004).
W 2004 jako jedyny opiniotwórczy intelektualista, wobec milczenia polityków i Episkopatu, miał odwagę publicznie sprzeciwić się długotrwałej anytysemickiej działalności księdza Henryka Jankowskiego, wtedy jeszcze proboszcza bazyliki św. Brygidy w Gdańsku. Celny tekst Huellego "Zrozumieć diabła" ukazał się w "Rzeczpospolitej".
Obok wymienionych otrzymał jeszcze nagrody miesięcznika "Literatura", Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1987), polskiego PEN Clubu (1995), Fundacji im. Jurzykowskiego (1996), był nominowany do największych nagród literackich za granicą, w Polsce do nagrody Nike.