Autorzy

(ur. 4 grudnia 1875, Praga, Czechy - zm. 29 grudnia 1926, Val-Mont, Szwajcaria)
Austriacki poeta, prekursor egzystencjalizmu, twórca liryki symbolicznej, uznawany za jej najwybitniejszego przedstawiciela.
Był jedynym dzieckiem Josefa Rilkego, pracownika kolei i Sophi Entz. Małżeństwo rodziców było nieudane i gdy Rainer Maria miał dziewięć lat rozpadło się. Matka po śmierci pierwszego dziecka, córki, traktowała syna jak dziewczynkę. Ubierała go w sukienki i do piątego roku życia bawiła się z nim lalkami. Ojciec, przelewając na niego swe ambicje, zrobienia kariery wojskowej, umieścił go w 1886 roku w akademii wojskowej, którą poeta opuścił po pięciu latach nauki, by podjąć dalszą edukację w prywatnym gimnazjum w Niemczech. W 1895 wstąpił na Uniwersytet Karola w Pradze. Kształcił się także w Monachium, gdzie studiował literaturę, filozofię i historię sztuki. Tam poznał największą miłość swego życia, rosyjską pisarkę Louise Andreas-Salomé, z którą w sierpniu 1900 roku zwiedził Moskwę i Sankt Petersburg. Rok wcześniej spotkał się w Rosji z Lwem Tołstojem, który wywarł wielki wpływ na jego dojrzałą twórczość.
Debiutem poetyckim Rilkego był nastrojowy zbiór wierszy "Leben und Lieder", wydany w 1894 roku.
W 1900 poznał rzeźbiarkę, Klarę Westhoff, która rok później została jego żoną. Mieli jedną córkę, Ruth. Opuścił jednak rodzinę i w 1902 wyjechał do Paryża, by tam pisać pracę o francuskim rzeźbiarzu Auguście Rodinie, którego w latach 1905-1906 był sekretarzem. Tu poznał i wszedł w środowisko modernistów. Był to najbardziej twórczy okres literackiej działalności Rilkego. Powstały wówczas takie jego dzieła, jak "Nowe poezje" (Neuen Gedichte, 1907), "Der neuen Gedichte anderer Teil" (1908), dwa poematy "Requiem" (1909) oraz nowela "Zapiski Malte Lauridsa Brigge", pisana w latach 1904-1910. Największą sławę przyniosła mu opowieść prozą z motywami balladowymi "Pieśń o miłości i śmierci korneta Krzysztofa Rilke" (1906).
W latach 1910-1922 przeżywa poeta głęboki kryzys twórczy, nasilający się jeszcze bardziej wskutek traumy wojennej. Przełamany on zostanie dopiero, gdy pisarz skończy, rozpoczęte w 1912 roku, "Elegie duinejskie". Wydane w 1923 zaliczane są do najważniejszych osiągnięć liryki Rilkego.
I wojnę światową spędził w Monachium. Wybuch wojny zaskoczył go w Niemczech, skąd nie mógł powrócić do Francji, gdzie w międzyczasie skonfiskowano i zlicytowano jego majątek. Po zakończeniu wojny wyjechał z Monachium do Szwajcarii. Nie mógł nigdzie osiąść na stałe. Okresowo mieszkał w Soglio, Locarno, Berg am Irchel, Chateau de Muzot. Tu kończył "Elegie duinejskie" oraz pisał "Sonety do Orfeusza" (1923) uważane za szczytowe osiągnięcia jego twórczości.
Od 1923 roku zaczął chorować. Dużo czasu spędzał w związku z tym w sanatoriach. Stwierdzono u niego leukemię. W 1925 postanawia jeszcze odwiedzić Paryż. Cały czas pisze. Powstają wówczas tomiki wierszy, między innymi: "Vergers" (1926), "Les roses" (1927), "Les fentres" (1927).
Zmarł w wieku pięćdziesięciu jeden lat w sanatorium w Val-Mont wskutek zakażenia, spowodowanego prawdopodobnie raną powstałą przez ukłucie kolcem róży. Na nagrobku Rilkego znajduje się, napisane przez samego poetę, epitafium:
"Różo, och, czysta sprzeczności, rozkoszy,
Być snem niczyim pod tak wielu
Powiekami."
Istotną część jego spuścizny literackiej stanowią listy, pisane m.in. do Mariny Cwietajewej, Auguste'a Rodina, André Gide'a czy Borysa Pasternaka. Zebrane po śmierci poety wydane zostały w oddzielnych tomach.
W 1938 roku popiersie Rilkego kupił Adolf Hitler i choć nie był on zwolennikiem twórczości poety, stał się on artystą preferowanym w III Rzeszy.