Książki

Od autora ... ▸7

CZĘŚĆ I. Grudzień 1943 – Wrzesień 1944 ... ▸13

Wstęp. Najdłuższy sezon ... ▸15
Grudzień 1943 ... ▸48
Styczeń 1944 ... ▸60
Luty 1944 ... ▸132
Marzec 1944 ... ▸150
Kwiecień 1944 ... ▸202
Maj 1944 ... ▸256
Czerwiec 1944 ... ▸324
Lipiec 1944 ... ▸368
Sierpień 1944 ... ▸394
Wrzesień 1944 ... ▸418

CZĘŚĆ II. Październik 1944 – Grudzień 1945 ... ▸433

Nowy rozdział? ... ▸435
Październik 1944 ... ▸438
Listopad 1944 ... ▸456
Grudzień 1944 ... ▸466
Styczeń 1945 ... ▸482
Luty 1945 ... ▸498
Marzec 1945 ... ▸532
Kwiecień 1945 ... ▸556
Maj 1945 ... ▸578
Czerwiec 1945 ... ▸608
Lipiec 1945 ... ▸640
Sierpień 1945 ... ▸676
Wrzesień 1945 ... ▸732
Październik 1945 ... ▸774
Listopad 1945 ... ▸810
Grudzień 1945 ... ▸846

Czas wciąż nieodkryty ... ▸898
Indeks osobowy ... ▸907
Indeks teatrów ... ▸945
Spis ilustracji ... ▸951
Bibliografia ... ▸953

Od wydawcy

Problematyka wpływu okupacji hitlerowskiej na polskie życie teatralne Warszawy doczekała się do tej pory niewielu omówień. Podejmowały ten niełatwy i kontrowersyjny temat nieliczne pisma adresowane do wąskiego grona czytelników, ponad 40 lat temu ukazała się książka Stanisława Marczaka-Oborskiego będąca pierwsza i jak na razie jedyna syntezą dziejów tamtego czasu. Publikacje te przy całej ich wartości – nie są jednak wolne od powielania i kształtowania stereotypów myślenia o tamtym czasie. Rzecz ma się podobnie z 1945 rokiem. Wciąż mamy do czynienia z krzywdzącym sądem o Warszawie jako kulturalnej pustyni, która nie może równać się z Łodzią, uznawaną za stolicę kulturalną Polski tamtych lat. Książka Tomasza Mościckiego Teatry Warszawy 1944/1945 jest próbą zrewidowania tych poglądów, ukazania życia teatralnego w jego zaskakującym bogactwie i różnorodności. Ujęcie zgromadzonego materiału i opublikowanie go w formie kroniki – zawierającej publikacje prasowe z tamtych lat, wspomnienia świadków i uczestników wydarzeń, nie publikowane wcześniej dokumenty, a także zgromadzony materiał ilustracyjny (w tym rzadko lub zgoła wcale nie publikowane fotografie z przedstawień z tamtych lat) budują bardzo złożony i zaskakujący obraz tej trudnej epoki, wokół której wciąż trwają spory i nieporozumienia – spowodowane w dużej części narosła w niej mitologią. Autor nie stara się heroizować ani deheroizować teatru tamtego czasu. Ukazując jego kontrowersyjne bogactwo, przytaczając mało lub wcale nie znane historyczne fakty (choćby obecność wielkiej polskiej klasyki na scenach pozostających pod niemiecką kontrolą w 1944 roku, czy też próby wprzęgania teatru w ideologiczny kierat instalowanej w Polsce komunistycznej władzy już od jesieni 1944 roku!) pokazuje teatr i jego ludzi jako uczestników a czasem ofiary dziejącej się wówczas historii.

Książka jest kroniką życia teatralnego Warszawy lat 1944–1945. Ukazanie tego życia dzień po dniu zamiast dotychczasowej praktyki budowania syntetycznego obrazu pokazuje zaskakujące bogactwo form życia teatralnego w schyłkowym okresie okupacji niemieckiej oraz początków Polski Ludowej. Cytaty z prasy tamtych czasów, przytoczone dosłownie dokumenty, relacje pamiętnikarzy zbudują obraz życia Stolicy – zaskakująco różny od tego, jaki istnieje do dziś w potocznych wyobrażeniach na temat okupacji oraz pierwszych miesięcy nowego społecznego porządku, w który szybko zaczęto wmontowywać kulturę – w tym teatr.