Halina Halska
HALSKA Halina, zamężna Fijałkowska (22 XII 1919 Warszawa - 6 VIII 1966 Wrocław), śpiewaczka. Była córką Franciszka H., technika drogowego, i Katarzyny z Guzików, żona adwokata Zbigniewa Fijałkowskiego (ślub w 1963). Od 1927 mieszkała z rodziną w Białymstoku, gdzie w 1934 ukończyła szkołę powszechną i rozpoczęła naukę w gimn. handlowym. W 1937-39 kształciła się w szkole muz. w Grodnie; po wybuchu II wojny świat. pracowała tam w elektrowni miejskiej, była bile-terką na dworcu kolejowym i urzędniczką. Od stycznia do czerwca 1945 występowała w repertuarze muz. w T. Miejskim w Grodnie, po czym przyjechała do Bydgoszczy i od lipca do września t.r. pracowała w rozgłośni PR. Debiutowała 30 VII 1946 w Operze we Wrocławiu tyt. rolą w prem. przedstawieniu "Madame Butterfly"; w sez. 1946/47 powierzono jej tu tyt. rolę w "Halce". W obu tych rolach wystąpiła gościnnie w Warszawie i od września 1947, do końca sez. 1947/48 należała do zespołu solistów warsz. Sceny Muzyczno-Operowej. W sez. 1948/49 wróciła do Wrocławia i do końca życia była związana z miejscową operą. W październiku 1956 występowała gościnnie w Poznaniu w partii Halki. Posiadała rzadki rodzaj głosu - piękny sopran spinto, z łatwością koloratury oraz wszechstronne możliwości wokalne. Wykonywała m.in. partie: Leili ("Poławiacze pereł"), Noriny ("Don Pas-quale"), Gildy ("Rigoletto"), Łucji ("Łucja z Lammermooru"). Była nadmiernej tuszy, toteż przekonująco pod względem aktorskim wypadała przede wszystkim w rolach komicznych, takich jak: Pani Fluth ("Wesołe kumoszki z Windsoru", 1953), Marina ("Czterech gburów", 1961), Marzenka ("Sprzedana narzeczona"). Przestała pracować w Operze wrocł. 31 VIII 1962, lecz na skutek interwencji władz miejskich, od 15 III 1964 została przyjęta ponownie do zespołu.
Bibl.: Almanach 1965/66; Jankowski, Misiorny; Kaczyński: Dzieje "Halki"; Opera Wrocł. 1945-70; Świtała; Akta, Opera Wrocław.; Akta (tu fot), ZASP.
Ikon.: Fot. - IS PAN, MTWarszawa
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
