Edward Wejsis
Edward Wejsis (18 XII 1900 Warszawa - 5 VI 1985 Warszawa), śpiewak, sufler. Kształcił się w Konserwatorium Warsz. w klasie fortepianu. Od 1918 był chórzystą, potem suflerem T. Wielkiego w Warszawie. Śpiewu uczył się m. in. u Marii Trąmpczyńskiej. Początkowo powierzano mu mniejsze partie barytonowe w operach, z czasem pierwszoplanowe, jak Janusz w "Halce" Moniuszki, Tonio w "Pajacach" Leoncavalla. Kiedy został uczniem Stefana Beliny-Skupiewskiego, zmienił tessiturę głosu i jako tenor zadebiutował w 1930 w Katowicach w partii Don Josego ("Carmen" Bizeta), a 31 I 32 w Warszawie jako Jontek w "Halce". W następnych l. jako solista sceny warsz. śpiewał m. in. Feliksa ("Flis" Moniuszki), Panga ("Turandot" Pucciniego), Merona ("Quo vadis" Nouguesa), Mascaniella ("Niema z Portici" Aubera), Rene ("Hrabia Luxemburg" Lehara), Księcia ("Noc w Wenecji" Straussa). W swym repertuarze miał blisko trzydzieści partii operowych i operetkowych, do największych sukcesów zaliczał Radamesa ("Aida" Verdiego), Szujskiego ("Borys Godunow" Musorgskiego), tytułową w "Lohengrinie" Wagnera i Cania w "Pajacach". W sez. 1933/34 występował gościnnie w Poznaniu jako Manrico ("Trubadur" Verdiego), a w sez. 1938/39 we Lwowie, m. in. w partii Jontka. Brał udział w koncertach estradowych, m. in. w tenorowej partii "Harnasiów" Szymanowskiego. Występował za granicą, np. w Pradze, Berlinie, Wiedniu, Hamburgu, Budapeszcie i Rydze. Po wybuchu wojny brał udział w obronie Warszawy, w latach 1940-41 występował w repertuarze operetkowym T. Miasta Warszawy. Walczył w Powstaniu Warszawskim. W 1945 był współorganizatorem Sceny Muzyczno-Operowej przy ul. Marszałkowskiej w Warszawie. Jako kier. chóru i korepetytor uczestniczył w przygotowaniu pierwszych premier tej sceny. Znalazł się też wśród wykonawców: Stach w "Verbum nobile" Moniuszki i Canio w "Pajacach" (w sez. 1945/46 był solistą tego t.). Zaproszony do Opery Wrocławskiej śpiewał Jontka w "Halce" i "Cavaradossiego" w "Tosce" Pucciniego, później kierował chórem Domu Wojska Polskiego w Warszawie, organizował Ogniska Muzyczne WTM, pełniąc w l. 1951-53 funkcję ich dyrektora, był też redaktorem muz. Wytwórni Filmów Dokumentalnych. 13 X 57 wziął udział w przedstawieniu "Madame Butterfly" Pucciniego w Operze Warsz., z okazji jubileuszu 35-lecia jego pracy art. Od 1 IX 59 do końca życia był suflerem Opery, potem T. Wielkiego w Warszawie. 9 XI 70 obchodził 50-lecie działalności artystycznej.
Źródło: Almanach sceny polskiej 1984/85. Tom XXVI. Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe - Warszawa 1989.
