Osoby

PIASECKA Stanisława, zamężna Skinder (12 I 1918 Odessa - 31 X 1976 Łódź), śpiewaczka, aktorka. Była córką Benedykta P., pszczelarza i instruktora ogrodnictwa, i Heleny z Chodakowskich, żoną -> Kazimierza Skindera (ślub przed 1958). W 1922 rodzina P. przeniosła się do Wilna. W 1935 P. ukończyła gimn. panien benedyktynek i została przyjęta do wil. T. Lutnia jako statystka i chórzystka, wkrótce jednak zaangażowała się do t. rewiowego przy ul. Ostrobramskiej. Jednocześnie uczyła się śpiewu, m.in. u A. Wilińskiego i M. Sobolew­skiej i gry scen. w studio dram. M. Szpakiewicza. W 1937 zdała eksternistyczny egzamin i została przyjęta do ZASP-u; wróciła do zespołu Lutni już jako aktorka i śpiewaczka, grając do 1941 - jak sama wspominała - role "od wodewilistki do primadonny". Podczas okupacji niem. zajmowała się handlem i pracowała jako woźna w fabryce. Po wyjściu wojsk niem. z Wilna brała udział w kon­certach pol. (m.in. w szpitalach); w końcu 1944 występowała w t. rewiowym Ali-Baba. W maju 1945 wraz z zespołem T. Lutnia repatriowana do Torunia, brała tam udział w koncertach w szpitalach, a nast. przeniosła się do Łodzi, gdzie utworzono T. Komedii Muzycznej Lutnia. Grała w nim do 1947, a w 1947-50 występowała w t. Bagatela i Osa. Od 1951 należała do zespołu Połączonych T. Muzycznych (od 1953 pn. T. Muzyczny, od 1956 Operetka, a od 1972 znów T. Muzyczny); 31 I 1974 przeszła na emeryturę. Przed wojną śpiewała m.in. Wiktorię ("Wiktoria i jej huzar"); w 1946 o jej roli Lizy ("Hrabina Marica") pisał E. Csató: "Dużym wdziękiem, przyjemnym, świeżym głosem i coraz lepszą techniką śpiewaczą odznacza się Piasecka. Powinna ona starać się o co­raz doskonalsze opanowanie czysto aktorskich środ­ków wyrazu scenicznego, co w połączeniu z jej bezpośredniością dałoby bardzo dobre wyniki". Gra­ła też m.in.: Katarzynę i Margot ("Król włóczęgów"), Julię ("Hrabia Luksemburg"), Mi ("Kraina uśmiechu"), Hrabinę Anastazję ("Księżniczka czardasza"), Pepitę ("Swobodny wiatr"), Klarę ("Słomkowy kapelusz"), Sylwianę ("Wesoła wdówka"), Idę ("Zemsta nietoperza"), Tangolitę ("Bal w Savoyu").
Bibl.: Almanach 1976/77, Csató: Interpretacje; Kaszyński: Teatr łódź.; Sempoliński: Druga połowa (il.); Pam. Teatr. 1963 z. 1-4 s. 231, 262; Afisze, programy, IS PAN; Akta (tu fot.), ZASP; Akta, T. Muzyczny Łódź.
Ikon.: T. Gadomski: Portret, olej, T. Muzyczny Łódź.
Film.: 1968 - Komedie pomyłek (f.).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994