Piotr Barski
BARSKI Piotr, także Piotr Bander-Barski, właściwie Piotr Maciej Bander (23 lutego 1900 Częstochowa – 31 stycznia 1968 Katowice),
śpiewak.
Był synem Jana Bandera i Józefy ze Stalmaszczyków; mężem Olgi z domu Kędziora. Możliwe, że już w czerwcu 1945 śpiewał na scenie Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach w Halce, która inaugurowała działalność Opery Katowickiej pod dyrekcją Adama Didura; 15 września tego roku brał tu udział jako Sciarrone w premierze Toski, a potem występował jako Dudziarz w Halce (uroczyste otwarcie sezonu: 29 i 30 listopada 1945). Od 1 grudnia 1945 należał stale, jako solista, do zespołu Opery Katowickiej, a potem Opery Śląskiej w Bytomiu, i pozostał w niej do 30 kwietnia 1964. Był wykonawcą wielu małych, ale czasem też ważnych, ról basowych i barytonowych. Chwalono go za dobrą grę aktorską i głos. Występował na przykład w 1946 jako: Bonza (Madame Butterfly), Doktor (Traviata), Strażnik i Benoit (Cyganeria); w 1947: Dudziarz i Dziemba (Halka, też w 1955), Faraon (Aida), Wagner i Walenty (Faust); w 1948: Marynarz (Lakmé), Bartłomiej (Verbum nobile); w 1949: Crespel i Gospodarz (Opowieści Hoffmanna); w 1953: Muff (Sprzedana narzeczona); w 1955: Drwal (Zaczarowane koło); w 1956: Dozorca więzienia (Tosca); w 1957: Sierżant (Manon); w 1959: Posłaniec (Traviata).
Bibliografia
Opera Śląska 1945–55 (il.); Pół wieku Opery Śląskiej 1945–2000; Akt zgonu nr 68/1968/14, Arch. USC Katowice; Spis ZASP 1949; Almanach 1944–59.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. 1, Instytut Sztuki PAN Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
