Mieczysław Perkowicz
PERKOWICZ Mieczysław (21 III 1896 Charków - 2 V 1969 Wrocław), śpiewak. Był synem Tadeusza P., rządcy w majątku Suncy (gub. charkowska), i Anny z Kiersnowskich, mężem Marii z Szetterów (ślub 17 XII 1917 w Białogrodzie na Ukrainie). Po ukończeniu szkoły realnej, od 1913 kształcił się w Instytucie Handlowym w Kijowie, uczęszczał też na lekcje śpiewu do szkoły muz., a potem, wg własnej relacji, do konserwatorium w Moskwie. W 1917 pracował w cukrowni. W 1919 wstąpił do Związku Artystów Sowieckich "Rabis". I Debiutował w 1922 partią Radamesa ("Aida") w operze w Odessie i pozostał tu przez sezon. W tej samej partii wystąpił po raz pierwszy w T. Wielkim w Warszawie 17 V 1924, ale spotkał się z bardzo krytycznym przyjęciem. Sprawozdawca "Kuriera Warszawskiego" uznał, że był "zupełnie surowy, emisja wadliwa, gra słaba", dostrzegając w nim zaledwie "bardzo obiecujący materiał". W tym samym roku wystąpił z koncertem w Ciechocinku, a na sez. 1924/25 zaangażowany został do T. Wielkiego na Pohulance w Wilnie; śpiewał tu, oprócz Radamesa, m.in. Księcia Mantui ("Rigoletto"), Jontka ("Halka"), Kazimierza ("Hrabina") i uważany był za "pierwszorzędną siłę" zespołu wil. ("Muzyka"). W sez. 1924/25 śpiewał też gościnnie w Poznaniu, m.in. Domana ("Legenda Bałtyku"), Eleazara ("Żydówka"), a w nast. sez. wszedł w skład zespołu solistów miejscowej opery. Na scenie pozn. śpiewał w sez. 1925/26 Erosa ("Eros i Psyche"), Lacę ("Jenufa"), Poraja ("Żywila"). W 1926-28 należał do zespołu opery lwow. i występował w nowszym repertuarze (T. Joteyko, F. Nowowiejski, U. Giordano, E. Korngold), m.in. w tyt. partii Zygmunta Augusta, a także jako Jontek ("Halka") i Enzo ("Gioconda"). Z zespołem lwow. wyjeżdżał do Przemyśla (1927); śpiewał ponadto gościnnie Cavaradossiego ("Tosca"), w T. Wielkim w Warszawie (1927). W 1928-31 znów był solistą opery pozn.; wystąpił jako Zbyszko w praprem. "Krzyżaków", Babiński ("Szwanda Dudarz") oraz Gennaro ("Klejnoty Madonny"), w którym to spektaklu wg Z. Latoszewskiego, wśród nieprzeciętnych kreacji aktorskich "uderzał zwłaszcza szczery wyraz dramatyczny Perkowicza". Brał też udział w przedstawieniach transmitowanych z Poznania przez PR. W 1931 i 1932 występował znów gościnnie w T. Wielkim w Warszawie. Następnie wyjechał za granicę, kształcił głos w Mediolanie i w Paryżu, gdzie w 1932-34 był też w zespole opery ros. (Opera Prive de Paris). W "Borysie Godunowie" jako Samozwaniec i w "Kniaziu Igorze" jako Włodzimierz Igoriewicz był partnerem F. Szalapina. Występował też m.in. w Londynie, Rzymie, Zagrzebiu. W 1934-36 był solistą opery warsz., nast. do 1939 śpiewał na scenach zagranicznych. Podczas okupacji niem. udzielał lekcji śpiewu. W grudniu 1944 i styczniu 1945 występował jako Jontek ("Halka") w jawnym Krakowskim T. Powszechnym, za co po wojnie przez Komisję Weryfikacyjną ZASP-u został ukarany zakazem angażowania przez trzy lata. W 1946 wystąpił w tej samej partii w spektaklu "Halki" przygotowanym przez Tow. Przyjaciół Opery na scenie T. im. Słowackiego w Krakowie. W 1946-47 wykładał technikę wokalną w Szkole Dram. pod dyr. J. Osterwy w Krakowie. Od sez. 1948/49 był solistą (potem suflerem) Opery we Wrocławiu. Wykonywał drobne partie tenorowe, m.in. w "Złotym koguciku", "Tosce", "Halce", "Buncie żaków", "Rigoletcie". Przeszedł na emeryturę 1 IX 1961.
Bibl.: Almanach lwowski "Ateneum", Lwów, 1928; Felczyński: Fredreum s. 196; Kaczyński: Dzieje "Halki"; Mrozek s. 253, 291; Orlicz (il.); PWST w Krakowie; Świtała (tu opinia Z. Latoszewskiego); Dz. Lud. 1927 nr 217; Dz. Wil. 1924 nr 260; Kur. Warsz. 1924 nr 141 (tu cyt.), 1926 nr 213, 1927 nr 110, 1928 nr 69, 1932 nr 254, 1934 nr 268, 1935 nr 138, 322, 334; Muzyka 1925 nr 1, 1927 nr 2, 1929 nr 3, 1930 nr 3; Słowo 1924 nr 252, 267, 270, 1925 nr 23, 107; Afisze, programy, IS PAN, MTWarszawa; Akta, Opera Wrocław; Akta (tu fot.), ZASP.
Ikon.: Fot. - Arch. Dok. Mech.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
