Ludwik Dybizbański
DYBIZBAŃSKI Ludwik (17 VIII 1882 Poznań - 18 VII 1927 Bydgoszcz), aktor, dyr. teatru. Był synem szewca Stanisława D. i Klementyny z Nawrockich, mężem - Antoniny Podgórskiej. Występował w T. Polskim w Poznaniu (1899-1906), w t. wil. (1906-13), w T. Polskim w Warszawie (1913-15). Podczas I wojny świat. uczestniczył w przedstawieniach pol. w Rosji, m.in. w Samarze, w T. Polskim w Moskwie (1915-16) i w zespole W. Rapackiego-syna w Kijowie (1917). Po powrocie do kraju prowadził w 1918-19 zespół objazdowy, który od 22 VIII 1918 dawał przedstawienia na Pomorzu i w Wielkopolsce, m.in. w takich miastach jak: Sopot, Grudziądz, Gniezno, Witkowo, Kłecko, Trzemeszno, Mogilno, Strzelno, Inowrocław, Kruszwica, Gniewkowo, Toruń, Nakło, Kcynia, Bydgoszcz, Koronowo, Tuchola, Brusy, Starogard, Kościerzyna, Kartuzy, Ostrów, Krotoszyn, Pleszew. W styczniu 1920 osiadł ze swym zespołem w Bydgoszczy i zorganizował tam stały t., którym kierował przez pół roku. Był też kier. T. Plebiscytowego (1920), kier. artyst. T. Narodowego w Poznaniu (sez. 1921/22), dyr. T. Miejskiego w Bydgoszczy (1926-27). Grał głównie role charakterystyczne takie jak: Pieprzyk ("Skalmierzanki"), Pan Młody ("Wesele"), Strasz ("Rozbitki"), Łykalski ("Majster i czeladnik"), Grzegorz ("Damy i huzary"), Wicek ("Wicek i Wacek"), Fikalski ("Dom otwarty"), Krzysztof Dudgeon ("Uczeń diabła"). Występował także w filmach, m.in. "Tajemnica pokoju nr 100" (1914).
Bibl.: Almanach t. bydg. s. 6, 7; Banaszkiewicz, Witczak; Lorentowicz: T. Polski; S. Papee: Dziesięć lat teatru w Polsce Zachodniej, Poznań 1930 s. 16-17, 21, 24; Afisze i programy, IS PAN; Maciejewska: Teatr w Poznaniu; Mika.
Ikon.: Fot. pryw. i w rolach - IS PAN, MTWarszawa, SPATiF, zb, S. Dąbrowskiego.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
