Osoby

KOREYWO ZOFIA, pseud. Korejówna (1907-1991) - aktorka, scenarzystka;
Ur. 22 II (źródła podają też 27 II 1910) w Kaliszu. Pochodziła ze starego litewskiego rodu sygnującego się herbem Dębno. Jej rodzicami byli Bolesław, główny księgowy kaliskiego Syndykatu Rolniczego, i Anna z Wolskich. Była najmłodszą z pięciorga rodzeństwa.
Już w Gimnazjum im. Anny Jagiellonki zwracała na siebie uwagę talentem (występowała w szkolnych przedstawieniach) i niebagatelną urodą, o której pisano: "oczy śliczne, zielono-szare, błyszczące, cera bajecznie świeża o połysku i barwie kości słoniowej". Jeszcze w okresie szkolnym pozowała do portretu Madonny w kościele oo. Franciszkanów w Kaliszu.
W 1926 rozpoczęła studia romanistyczne na lwowskim Uniwersytecie im. Jana Kazimierza, które przerwała po dwóch latach. Zachęcona anonsem w tygodniku "Kino", poszukującym młodych talentów, przeniosła się do Warszawy. Tu została urzędniczką Polskiej Kasy Oszczędności, równocześnie rozpoczynając naukę aktorstwa w Studiu Filmowym reżysera i aktora, Konstantego Meglickiego.
W 1928 zadebiutowała jedną z głównych ról w jego niemym obrazie Ponad śnieg (prem. 19 II 1929), zrealizowanym wg powieści Stefana Żeromskiego Ponad śnieg bielszym się stanę. Przed kamerą stanęła u boku S. Wysockiej, S. Jaracza, M. Cybulskiego i T. Fijewskiego. Mimo pochlebnych recenzji filmu, rola Ireny okazała się pierwszą, a zarazem ostatnią rolą filmową Zofii Koreywo. W związku z kaliską premierą filmu w kinie "Słońce", lokalna prasa pisała: "[...] W rolach głównych urocza kaliszanka Zosia Koreywo i genialny aktor St. Jaracz" [4 III 1929], "[...] Film ten dla nas kaliszan winien być tembardziej wartościowy, bowiem główną rolę gra w nim p. Zofia Koreywo, urocza córka nadprośniańskiego grodu" [5 III 1929], "[...] Bardzo milutką jest p. Z. Koreywo. Piękna twarzyczka młodziutkiej artystki-kaliszanki, zwłaszcza oczy, jeszcze walczą z kinowemi efektami, lecz dobra gra pozwala mieć nadzieję, że wkrótce całkowicie opanuje sztukę filmową i zabłyśnie gwiazdą" [6 III 1929]. Sama aktorka po latach wspominała: "Jako kresowa panna byłam bardzo ponurą i złą kobietą; kobietą dojrzałą, o podkładzie demonicznym". Po tym epizodzie, nie rezygnując z ambicji artystycznych, Koreywo została pracownicą Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych w Warszawie. Jednocześnie za namową S. Jaracza zaczęła uczęszczać do Warszawskiej Szkoły Dramatycznej, którą ukończyła w 1932, zdając egzamin przed komisją kwalifikacyjną ZASP. Pobierała także nauki w Szkole Umuzykalnienia i Tańca Scenicznego Tacjanny Wysockiej oraz w Koncesjonowanej Szkole Gry Filmowej-Scenicznej Hanny Ossorii-Dederko przy ul. Poznańskiej. W tym samym roku zrezygnowała z pracy w PWPW i zaangażowała się do wytwórni "Klio-Film" (1932-33), gdzie wraz z Leonardem Buczkowskim współuczestniczyła w pisaniu scenariusza do reżyserowanego przez niego filmu Szyb L-23 (1932).
W l. 30. występowała wyłącznie jako aktorka teatralna. W l. 1932-34 grała u Jaracza w Ateneum, wcielając się m.in. w chorą dziewczynkę w Kapitanie z Koepenick, Joannę w Major Barbara Shawa i cudzoziemkę w Krzyczą Chiny. Potem przez krótki okres współpracowała z toruńskim Teatrem Polskim (1934-35).
W 1935 przeprowadziła się do Poznania i zamieszkała u zaprzyjaźnionej rodziny Quecków - Niemców, właścicieli fabryki papieru w Czerwonaku. Pod pseudonimem "Korejówna" przez trzy sezony grała w Teatrze Polskim m.in. u boku Barbary Ludwiżanki, Zofii Małynicz, Władysława Hańczy i Jana Kreczmara. Jedną z ważniejszych ról z tego okresu była Księżniczka w Sułkowskim Żeromskiego. Po urodzeniu pierwszego dziecka wycofała się z życia zawodowego. Po wybuchu wojny przeniosła się do rodziny w Warszawie.
Po wojnie i powrocie do panieńskiego nazwiska, podjęła współpracę z Państwowym Przedsiębiorstwem Imprez Estradowych (1949-61), prowadząc konferansjerkę. Prawdopodobnie na krótko powróciła do kariery aktorskiej, występując w teatrze oraz w telewizji. Od 1 X 1961 aż do emerytury 31 XII 1971 była suflerką w Teatrze Klasycznym w Warszawie.
Zm. 12 IV 1991 roku w Warszawie.
Od 27 IV 1935 zamężna (ślub w kośćiele pw. św Marcina w Poznaniu) z Bogdanem Leitgeberem, bogatym i dużo starszym kupcem, który był znanym w Poznaniu miłośnikiem teatru i opery. W czasie wojny był więźniem obozu w Treblince, skąd po wielu zabiegach został wykupiony przez rodzinę. Z nadszarpniętym zdrowiem powrócił do Poznania. Po wojnie został aresztowany przez ówczesne władze polskie i umieszczony w obozie pracy w Mielęcinku k. Włocławka. Tam pracował przy budowie dróg. Zwolniony w XII 1949, zmarł kilka miesięcy później w Puszczykowie.
Z tego związku miała dwóch synów, Bogdana i Janusza (ur. 1940).
Bibliografia: "ABC Kaliskie" nr 62, 63 i 64/1929; Androchowicz A., Filmowe kariery kaliszanek, "Rocznik Kaliski" t. XXX, Kalisz 2005; Leitgeber S., Dyskretny urok salonów. Życie towarzyskie w międzywojennym Poznaniu, Poznań 2006; Leitgeber S., Zofia Koreywo - wspomnienie, "Gazeta Wielkopolska" 17/2002 s. 9; Maśnicki J., Stepan K., Pleograf. Słownik biograficzny filmu polskiego 1896-1939, Kraków 1998; [Dok. elektron.]: www.filmpolski.pl (stan na dzień19.02.2006);
Źródło: Słownik biograficzny Wielkopolski południowo-wschodniej. Ziemia kaliska, tom 3
Autor noty biograficznej: Andrzej Androchowicz