Zofia Lebrun
LEBRUN Zofia, z Macińskich lub Majewskich, 1° v. Śliwińska, 2° v. Uhligowa (działała 1878-1886), aktorka. Na scenie używała nazwiska swej babki - Lebrun. Była uczennicą J. Królikowskiego. Debiutowała 11 IX 1878 w WTR w roli Cecylii ("Panna mężatka"), 14 X grała Cecylię ("Montjoye"), 7 XI Paulinę ("Poczciwi wieśniacy"). Nie otrzymała wówczas engagement i występowała na scenie warsz. na własną prośbę bez gaży. Zaangażowano ją do zespołu dramatu WTR dopiero w 1880. Była aktorką sumienną, staranną, użyteczną. M. Chomiński pisał o niej: "Młoda, przystojna, szczupła, ładna figura, wzrost, głos dźwięczny, przyjemny, ułożenie bardzo zgrabne, rozumie co mówi, czucie jest". Grała role konwersacyjne z "odcieniem lirycznym", charakterystyczne, a także niekiedy kokietki, m.in. Jadwigę ("Zbudziło się w niej serce"), Panią ("Świeczka zgasła"), Karolinę ("Oj, młody, młody"), Ernestynę ("Rosenmuller i Finke"), Klarę Fromont ("Fromont syn i Rysler starszy"), Doktorową ("Gęsi i gąski"), Ewę ("Preludium Chopina"). 23 V 1886 wystąpiła po raz ostatni grając jedną ze swoich lepszych ról - Paulinę ("Pan Benet"), a 13 VI tego roku opuściła scenę. Była najpierw żoną skrzypka WTR - Franciszka Śliwińskiego, następnie zaś kupca Gustawa Uhliga (ślub 1 VII 1885).
Bibl.: EMTA 1886 nr 140; Chomiński.
Ikon.: Fot. pryw. - MTWarszawa, IS PAN, Bibl. Nar. (Zakład Grafiki).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
