Osoby

DUNIN Laura, właściwie Laura Wilczyńska, zamężna Osmólska (29 września 1873 Warszawa – 22 grudnia 1960 Skolimów)

aktorka

Była córką Adolfa Wilczyńskiego i Pauliny z Marchwińskich. Początkowo występowała w przed­stawieniach amatorskich Towarzystwa Miłośników Sceny w Warszawie. W czerwcu 1901 pod nazwiskiem Dunin-Wilczyńska debiutowała w Warszawskich Teatrach Rządowych w dramacie Sfinks, a 27 maja 1902 w roli Róży (Barkarola). W 1902–09 pod nazwiskiem Dunin występowała w teatrze łódzkim, a 1902–12 w Teatrze Małym w Warszawie. Grywała w tym czasie role liryczne, a niekiedy także dramatyczne. Dzięki ko­rzystnym warunkom zewnętrznym, naturalnemu wdzię­kowi i talentowi zyskała uznanie w takich rolach jak: Nina (Ahaswer), Helena (Wujaszek Wania), Wiwia (Profesja pani Warren). Od 1910 często wyjeżdżała na występy gościnne, m.in. w 1910 występowała przez dłuższy czas we Lwowie, a w 1911 w Łodzi.

W 1912 została zaangażowana przez Arnolda Szyfmana i wzięła udział w zorganizowanym przed otwarciem Teatru Polskie­go objeździe miast rosyjskich, a od stycznia 1913 do 1918 należała do zespołu Teatru Polskiego w Warszawie. „W rolach liryczno-dramatycznych przyniosła czysty szlachet­ny ton, głęboką uczuciowość i nieposzlakowaną dykcję” (Jan Lorentowicz). Grała tu m.in. role Porcji (Juliusz Cezar), Harfiarki (Wyzwolenie), Marii (Warszawianka). W 1918–21 występowała w Teatrze Rozmaitości, a latem 1920 brała udział w objeździe prowincji ze sztuką Instynkt, którą sama reżyserowała. W 1921–23 należała do zespołu Teatru Polskiego i Małego.

Później nie miała stałego engagement, brała udział w imprezach objazdo­wych i występowała gościnnie, m.in. w Toruniu (1925). Była już wtedy żoną lekarza Osmólskiego i na scenie używała podwójnego nazwiska Dunin-Osmólska. Grała także w filmach, m.in. Bohaterstwo polskiego skauta (1920). W 1929 występowała jeszcze w Teatrze No­wym w Warszawie, a w 1932 w Teatrze Małym. Grała wów­czas m.in. Matkę (Adwokat i róże). Później ustąpiła ze sceny.

W sezonie 1946/47 przez krótki czas należała do zespołu Teatru Kameralnego w Łodzi; grała tu Panią Baines (Major Barbara). Od 1948 mieszkała w Schro­nisku Artystów Weteranów Scen Polskich w Skoli­mowie.

Bibliografia

Czempiński: Teatry pol. w Warszawie s. 224, 225 (il.); Lorentowicz: T. Polski s. LXVI; Szyfman: Labirynt; Biuletyn Informacyjny SPATiF 1960 nr 6/7.

Ikonografia

Fot. pryw. i w rolach – IS PAN, MTWarszawa.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965, PWN, Warszawa 1973. Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów stosowanych w źródłowej publikacji.