Nika Jakubowska
JAKUBOWSKA Nika, właśc. Dominika J., zamężna Płońska (2 IV 1895 Tarnów - 2 X 1962 Kraków), śpiewaczka. Była córką lekarza Saturnina J. i Anny z Fiłatów, żoną śpiewaka i aktora Edmunda Płońskiego. Śpiewu uczyła się u I. Warmutha, potem u S. Beliny-Skupiewskiego i H. Zboińskiej-Ruszkowskiej. Debiutowała w 1919 w partii Racheli ("Żydówka") w przedstawieniu Krak. Tow. Operowego. W Krakowie śpiewała też na koncertach. W 1922-26 była zaangażowana w T. Wielkim w Poznaniu. 17 VII 1925 wystąpiła gościnnie w Krakowie w partii tyt. w "Tosce". 13 VI 1926 w Krakowie wyszła za mąż za śpiewaka Edmunda Płońskiego, ale na scenie nadal używała nazwiska Jakubowska. W sez. 1926/27 była zaangażowana w T. Miejskich we Lwowie. W późniejszych latach nie miała stałego engagement, występowała jednak gościnnie, a także śpiewała na estradzie, m.in. we Lwowie, w Warszawie (gdzie mieszkała od 1935) oraz w Katowicach, Krakowie, Wilnie i Berlinie. Podczas II wojny świat. jako łączniczka AK była więziona przez Gestapo. Po wojnie na scenę nie wróciła, pracowała jako urzędniczka w Krakowie. Śpiewała partie sopranowe, takie jak: Santuzza ("Rycerskość wieśniacza"), Halka ("Halka"), Aldona ("Konrad Wallenrod"), Brunhilda ("Walkiria"), Elza ("Lohengrin"), Elżbieta ("Tannhauser"), Milada ("Dalibor").
Bibl.: Afisze, IS PAN; Akt zgonu nr 2816/62, USC Kraków-Stare Miasto; List E. Płońskiego, IS PAN.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
