Hipolit Meunier
MEUNIER Hipolit Edward (14 VII 1825 - 25 IV 1898 Warszawa), tancerz, baletmistrz. Był synem Filipa M., pedagoga franc. osiadłego w Polsce, i Salomei z Pawłowskich, ojcem -> Eugenii M., -> Gabrieli M., -> Izabeli M. Wyniósł z domu staranne wykształcenie ogólne i muzyczne. Od ok. 1835 uczył się w warsz. szkole baletowej; 27 II 1837 tańczył partię Pierrota ("Gabinet figur mechanicznych") w szkolnym przedstawieniu w T. Rozmaitości. Przyjęty do baletu warsz. 1 VII 1839 otrzymywał początkowo niewielkie partie, np. Pielgrzyma ("Fletrowers zaczarowany"), Sancho Pansy ("Wesele Gamasza"); w 1845 mianowany solistą. Odtąd występował w głównych partiach charakterystycznych i tańcach solowych. W 1851 brał udział w gościnnych występach baletu warsz. w Petersburgu; tańczył partię Pawła ("Wesele w Ojcowie"). 7 XI 1859 ożenił się z Kamilą Łachowicką-Czechowiczówną. 1 V 1866 mianowany został nauczycielem niższej szkoły tańca. Po ustąpieniu R. Turczynowicza otrzymał nominację na stanowisko reżysera baletu (od 13 I 1868). Wobec ciągłych zmian na stanowisku dyr. baletu był właściwym kierownikiem zespołu i szkoły baletowej. 13 VIII 1877 obchodził jubileusz trzydziestopięciolecia, a 20 IV 1890 pięćdziesięciolecia pracy artystycznej. W czasie tej ostatniej uroczystości wystąpił w partii Wielkiego Wezyra ("Asmodea"). W 1896 przeszedł na emeryturę.
Wg J.T.S. Jasińskiego M. "nawet w ogólnym tańcu wyróżniał się wyłącznością jemu tylko właściwą, tak w przybraniu powierzchowności, jak w wykonaniu pas"; "biegły w pantomimie grywał we wszystkich prawie baletach". "Jego gra, zawsze pełna życia, dowodzi myślącego tancerza, dlatego jest zrozumiała. Widoczne w niej pojęcie, dowcip i wypracowanie". Najwybitniejsze partie: Hans ("Markietanka i pocztylion"), Quasimodo ("Esmeralda"), Robert ("Robert i Bertrand, czyli Dwaj złodzieje"), Hr. Pepinelli ("Marco Spada"), Ponchard ("Modniarki"). Występował też w rolach mimicznych, m.in. Hr. Frosta ("Meluzyna"), Clopina ("Esmeralda"), Jana ("Lizetta"), Hr. Peliko ("Jotta"). Jako baletmistrz nie miał wielkiego pola do popisu. Wystawianie wielkich baletów dyr. WTR powierzała zagranicznym baletmistrzom, pozostawiając M. układanie tańców do oper, operetek i dramatów lub niewielkich divertissements. Pracy nad wielkim baletem "Boruta" osnutym na pol. legendzie, nie pozwolono mu dokończyć pod pretekstem zbyt wielkich kosztów. W ciągu kilkudziesięciu lat wystawił zaledwie kilka baletów, m.in. "Na kwaterunku", "Cztery pory roku" i "Wieszczkę lalek". Przerobił i wznawiał kilkakrotnie dawne balety, jak: "Asmodea", "Katarzyna, córka bandyty", "Esmeralda". Jako pedagog zwracał szczególną uwagę na umuzykalnienie swych uczniów, wyrobienie pięknej linii i pozy. Wychował pokolenie doskonałych tancerzy i kilku wybitnych pedagogów z J. Walczakiem na czele.
Bibl.: Album teatr. II s. 61, 64 (il.); Owerłło; Pudelek: Warsz. balet romantyczny (il.); EMTA 1890 nr 342 (il.); Kur. warsz. 1858 nr 50; Kur. codz. 1898 nr 114; Afisze, MTWarszawa.
Ikon.: A. Zaleski, P. Gavarni: M. jako Paweł (Wesele w Ojcowie) lit., 1852 - MNWarszawa, MTWarszawa; J. Simmler (zakład lit. J. Melchera): M. w roli (Artyści baletu sceny warsz.), 1853, lit. - MNWarszawa, MTWarszawa; Fot. pryw. i w roli - IS PAN, MTWarszawa.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
