Teatry i zespoły

Teatr mieścił się przy ul. Mazowieckiej 12, w kawiarni „Mała Ziemiańska”, na pierwszym piętrze.

Mówiono o nim „Fenix z popiołów”, ponieważ dyrektorzy Jerzy Boczkowski i Seweryn Majde wznowili działalność teatru w duchu legendarnego Qui Pro Quo.  Pięć lat po zamknięciu sceny przy Senatorskiej 29, proponowano wciąż ciętą satyrę i aktualny komentarz wydarzeń. Pierwszy program „Na pięterku” wystawiony był ponad 100 razy, co słusznie wróżyło teatrowi pomyślną przyszłość. Od razu stał się poważną konkurencją dla Cyrulika Warszawskiego, prowadzonego przez Fryderyka Jarosego.

Popularność przedstawień gwarantowali aktorzy: Mira Zimińska, Adolf Dymsza, Andrzej Bogucki, Tadeusz Olsza, Helena Grossówna. Wsiewołod Orłow proponował nowy typ konferansjerki, odmienny od standardów wprowadzonych przez Fryderyka Jarosego.

Skąd swąd, Nic nie wiadomo, Wielka czwórka, programy pisane przez m.in.: Jerzego Jurandota, Mariana Hemara, Juliana Tuwima, Emanuela Szlechtera, Bronisława Horowicza, Władysława Szlengla, oddawały wszystkie niepokoje przedwojennej Polski. Teksty często balansowały na granicy akceptowalności w obliczu zbliżającej się wojny, a recenzenci, komentując repertuary teatrów, zastanawiali się, czy rzeczywistość w swej grozie może być przedmiotem satyry.

Po dwóch miesiącach grania programu Strachy na Lachy, Małe Qui Pro Quo zamknęło sezon, zapowiadając powrót we wrześniu 1939 roku. Numery z tego programu: Nie poznaję cię, Warszawo! Andrzeja Boguckiego, Resztki po gościach Haliny Kamińskiej i Tadeusza Boguckiego, Chwila słabości w wykonaniu Stefci Górskiej, Adolfa Dymszy i Heleny Grossówny, były ostatnimi, które przed wojną wybrzmiały w Ziemiańskiej.

Ewa Hevelke (2018)

Bibliografia:

• Edward Krasiński, Warszawskie sceny 1918-1939, PIW, Warszawa 1976
• Ludwik Sempoliński, Wielcy artyści małych scen, wyd. Czytelnik, Warszawa 1977
• Tomasz Mościcki, Teatry Warszawy. Kronika 1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2009

Sezon: 1937 / 1938