Teatry i zespoły

Teatr mieścił się przy Nowym Świecie 43, w kamienicy zaprojektowanej przez Adolfa Schucha, a przekształconej według projektu Adolfa Schimmelpfenniga. Przedstawienia grano w sali na 1200 osób.

W połowie 1921 roku, magistrat podjął decyzję o niewspieraniu zespołu operetkowego przy Teatrze Wielkim. Podjęta została wówczas kolejna próba reformy funkcjonowania zespołu Teatru Wielkiego. Tak drastycznej decyzji przysłużył się również pożar, który strawił budynek kilka miesięcy wcześniej.

Operetka przeszła więc w ręce prywatnych inwestorów. Szybko zareagowali twórcy Qui Pro Quo, Jerzy Boczkowski i Seweryn Majde, którzy wciąż szukali właściwej formuły dla swego kabaretu. Jego programy dopełniały dotychczas miniatury operetkowe.

Dzięki Wodewilowi, dwa rodzaje sztuki funkcjonować miały niezależnie, chociaż na bazie jednego, wciąż uzupełnianego zespołu. Pomysł ten nie wytrzymał próby. Scena prowadzona przez doświadczonych ludzi teatru, notował sukcesy takie jak Wesoła wdówka z Wiktoria Kawecką i Józefem Redo. Mimo to, 6 marca 1922 w „Kurierze Warszawskim” (nr 65/1922) pojawił się anons „przedstawienie zawieszone”.

Wzmianka o Wodewilu pojawiła się jeszcze kilka dni później. Oto, na pożegnalnym przedstawieniu Wiktorii Kaweckiej, która wystąpiła w swej popisowej roli tytułowej Wesołej wdówki na krzesła z lewej strony widowni spadł trzymetrowy kawał gzymsu raniąc odłamkami głowy kilku widzów. Plotka głosi, że gdyby młody ówcześnie członek Francuskiej Misji Wojskowej nie spóźnił się na II akt i nie stanął w przejściu, zginąłby pod zwałem gruzu, a świat nie poznałby Charlesa De Gaulla.

Kawecka po kilku chwilach podjęła przerwaną arię i wieczór zakończył się zgodnie z planem. Nie można jednak było udawać, że scena Wodewilu nie potrzebuje remontu. Zamknięty teatr otworzył się dla kolejnych imprez teatralnych. Były to jednak już inne Wodewile.

Ewa Hevelke (2017)

Bibliografia:

• Edward Krasiński, Warszawskie sceny 1918–1939, P.I.W., Warszawa 1976
• Ludwik Sempoliński, Wielcy artyści małych scen, wyd. Czytelnik, Warszawa 1977
• Feliks Parnell, Moje życie w sztuce tańca. Pamiętniki 1898 - 1947, wyd. GRAKO, Kraków 2003

Sezon: 1921 / 1922