Wodewil
Siedziba teatru mieściła się w sali letniej kino-teatru przy Nowym Świecie 63, odbudowanego po pożarze w 1921 roku, według projektu Wacława Heppena.
Władysław Szczawiński, niezmordowany organizator coraz to nowych teatrzyków warszawskich oraz popularny aktor, planował oprzeć repertuar na wznowieniach tytułów, w których niedawno odniósł sukces. Stąd inauguracją działalności teatru miał być hit sprzed dwóch lat, czyli 1924 roku, Manewry jesienne Imre Kalmana w reżyserii Ludwika Sempolińskiego. Przygotowania do premiery przerwała polityka. Przewrót majowy zatrzymał rozpędzoną machinę teatralną. Nie na długo jednak. 1 czerwca 1926 roku teatr został otwarty.
Gwiazdy operetki miały być podporą tego teatru. Na afiszach pojawiła się Lucyna Messal w Cnotliwej Zuzannie Jeana Gilberta, w reż. Ludwika Sempolińskiego (prem. 8 czerwca 1926). Scena teatru, otwarta na ogród dawała możliwość stosowania nietypowych rozwiązań inscenizacyjnych na przykład: rozpalenie ogniska, wprowadzenie koni oraz samochodów, które zatrzymywały się bezpośrednio za plecami widzów. Messalka nie utrzymała jednak wysokiej frekwencji, podobnie jak kolejna premiera.
Mimo, że akcja Messalinette Waltera Bromma (prem. 14 lipca 1926), ostatniej premiery teatru, toczyła się w Casino de Paris i haremie, a drogę tę uwodzicielsko przechodziła szwedzka gwiazda na polskich scenach – Elna Gisted, grano jedynie dwa tygodnie od premiery, po czym zespół został rozwiązany.
Dyrektor Ignacy Sołtys ratował teatr przekształcając go w letnią scenę kabaretową. Zaangażowa Eugeniusza Bodo, Adolfa Dymszę, Michała Halicza, gwiazdorów Qui Pro Quo i Perskiego Oka, którzy akurat nie byli w objeździe lub na urlopie.
Zmieniane po tygodniu programy, nie przyciągnęły wbrew pozorom tytułami: Tylko nie w usta (prem. 6 sierpnia 1926), Wszyscy na jednego (prem. 14 sierpnia 1926), Nie flirtuj z jedną za długo (prem. 26 sierpnia 1926), Artystyczny kalejdoskop (prem. 1 września 1926). Jesienią 1926 roku Wodewilu już nie było.
Ewa Hevelke (2017)
Sezon: 1926 / 1927
