Reżyser
Nie będzie to felieton, nie będzie to recenzja, będą zrzędzenia starucha.
Przed kilkunastu laty obejrzałem przedstawienie, którego nie zapomnę. Nazywało się "Bzik tropikalny". Nie zapomnę zapachu kadzideł, dziwnego światła, erotycznego nastroju, narkotycznej niekonsekwencji. Było to jedno z najlepszych przedstawień, jakie widziałem w życiu. Nazwiska reżysera nie wymienię, bo ma ich kilkanaście.
Potem zrobił fantazję na temat "Ślubów panieńskich", którą ledwo przeżyłem, ale po długim namyśle doszedłem do wniosku, że można i tak - zwłaszcza że na zakończenie Radost zwrócił się do nas z kwestią: "Ja się tu nie znudzę". Rzeczywiście, nudy tu nie było.
Dlaczego więc zjawiła się wczoraj, kiedy oglądałem Pasoliniego? Przecież pamiętam sprzed wielu laty ten temat podjęty przez Pantomimę Wrocławską Henryka Tomaszewskiego. Przedstawienie nabrzmiałe erotyzmem. Niepokojące, chyba dzięki postaci diabolicznego protagonisty. Wczoraj wszystko dopracowane, przepracowane, ciągnące się niemiłosiernie, ale chłodne, obojętne. Erotyzm miarkowany. Przecież niemal czterdzieści lat temu oglądałem w Nowym Jorku skandalizujące "Oh! Calcutta!", prawie sex-live<. Tu - nudny obowiązek. Dlaczego?
Długo myślałem. Taki utalentowany reżyser. Zaszła w nim jakaś zmiana, i to poważna, psychiczna. Zgubił rytm. Jakby poruszał się w innym wymiarze czasu. Poza tym nie ma w nim diabła, został chłodny kalkulator. Ja się niczym nie zgorszę, ale aktorzy markujący seks z niechęcią i wstydem, który płynie od reżysera. Dlaczego? Przecież on jest za to odpowiedzialny. Jak minister Ćwiąkalski za powiatowego policjanta. Taki jest los i powinność reżysera. Co się z Tobą, mój utalentowany Gemüse, stało? W jakich rejonach przebywasz, że czas stał się gumą, od której nie można się odkleić? Pomyśl o sobie, ile masz talentu, wyobraźni, możliwości - i przyspiesz, przyspiesz. Czas jest inny, krótki, wiem coś o tym.
