Gazetowa Antygona
"Antygona" w Teatrze Studio nie jest przedstawieniem na antycznych koturnach. Ale czy uwspółcześniona tragedia wywołuje katharsis czyli oczyszczenie?
Program do spektaklu zredagowano w formie gazety, w której czytamy dramatyczne doniesienia z krajów objętych krwawymi walkami: Serbii, Bośni, Rwandy, Czeczeni. Takie jest dzisiaj tło dla tragedii Antygony - zdają się mówić twórcy przedstawienia.
Jest w nim wiele znaków współczesności. Kreon chodzi w wojskowym szynelu i butach, jego gwardziści przypominają skinheadów, a Chór zachowuje się jak grupa uchodźców. Na scenie wykreowano świat szary i ponury, zgnębiony wojną domową.
Intencje wystawienia "Antygony" w Studio wydają się jasne. Wpisany w tragedię Sofoklesa antagonizm praw ludzkich i boskich stawia współczesne konflikty z całą ostrością na porządku dnia. Ale niestety, w spektaklu Zbigniewa Brzozy racje bohaterów nie brzmią dostatecznie silnie.
Wątpliwości budzi przede wszystkim rola tytułowa w wykonaniu Marii Peszek. W jej interpretacji Antygona sprawia wrażenie dziewczynki, która kieruje się bardziej naiwną wiarą niż głęboką świadomością swego czynu. Właściwie może dziwić, dlaczego do tego egzaltowanego dziecka Kreon stroi tak surowe miny?
Jerzy Radziwiłowicz nadaje swemu bohaterowi rysy zaciętego w ambicji wodza. Dopiero po przepowiedni Tejrezjasza (ładna scena z tańczącym chłopcem) Kreon gestem naciągnięcia na głowę płaszcza pierwszy raz okaże słabość. W finale, gdy uświadamia sobie swój dramat ojca, męża i władcy, budzi autentyczny żal.
Starcia racji wszystkich uczestników tragedii są jednak w przedstawieniu nazbyt pobieżnie referowane i zredukowane do minimum. Być może gazetowa forma programu spektaklu mimowolnie oddała jego charakter. Bo "Antygonę" w Studio ogląda się tak, jak się czyta gazetę: szybkie informacje, krótkie komentarze (z partii Chóru zostały niemal szczątki). Trudno po czymś takim doznać wzruszeń.
