Niezłomny komandos
Przedstawienie to powinno mieć nieco inny tytuł: "Niezłomny" (albo "Psy Słowackiego"), bo przecież główny bohater jest takim niezłomnym, heroicznym i bezwzględnym fanatykiem, przywódcą chrześcijańskich komandosów, którzy w obcym kraju walczą z islamistami (jeden z komandosów zaraz po wylądowaniu maluje sprayem znak krzyża).
Oglądamy zatem konflikt zbrojny, jakich dziś wiele, i jaki mógłby się toczyć na Bałkanach, na Bliskim Wschodzie czy w Indonezji.
Miejscem akcji jest pusty basen kąpielowy, jednocześnie okop wojskowy czy dół dla skazańców. Desant chrześcijańskich napastników (słychać warkot helikoptera i z góry na linach opuszczają się zbrojni w czarnych uniformach), zostaje rozbity. Władca, który napastników trzyma w niewoli, jest skrzyżowaniem Fidela Castro z żydowskim rabinem czy arabskim szejkiem.
Sporo efektownych teatralnie i mocnych scen gwałtu i przemocy, rodem z kina akcji, zaskakująca sceneria, współczesne kostiumy i rekwizyty, całkowite odejście od historyzmu. Słowacki ze swoim "Księciem niezłomnym" sprowadzony do współczesnego teatru faktu skrzyżowanego z paraboliczną przypowieścią - taki nowoczesny Brecht efektowny, ale płaski. I wszystko na niebezpiecznej granicy kiczu, hiperrealizmu, groteski (zamierzonej i niezamierzonej), naiwnego efekciarstwa i mocnych efektów (jatce czy torturom na scenie towarzyszy na wielkim ekranie szlachtowanie: świńska krew leje się potokami; wcześniej na tym samym ekranie oglądamy czołgi i wybuchy).
Ale mnie się to wszystko podoba, choć reżyser Paweł Łysak i scenograf Paweł Wodziński osiągnęli niestety tylko połowiczny rezultat pokazali, że drzemią w nich duże moce twórcze, że chcą robić teatr daleki od tradycyjnego i ugrzecznionego. I jeszcze jedno: chwalę role Michała Kalety (Ferdynand, książę niezłomny), Rolanda Nowaka (król Efezu) i Ewy Szumskiej (jego córki).
