Śmierć na scenie
"Koniec" w reż. Krzysztofa Warlikowskiego w Nowym Teatrze w Warszawie. Pisze Łukasz Drewniak w Dzienniku Gazecie Prawnej - dodatku Kultura.
"Koniec" to spektakl tylko o Warlikowskim. Nie jest autobiograficzny, ale autotematyczny.
Ukrywając się za maską coraz to innego bohatera, śledząc ich reakcje w sytuacjach próby, Warlikowski nazywa własne lęki i wahania.
Scenariusz powstał z fragmentów "Procesu" i opowiadań Kafki, "Elisabeth Costello" Coetzeego, scenariusza Koltesa "Nickel Stuff". Od Koltesa przyszedł Tony (Jacek Poniedziałek) mistrz tańca, który rzuca parkiet, czuje się pusty, sprawdza swoje relacje z najbliższymi. Kafkowski Józef K. (Maciej Stuhr) wikła się w niezborne próby zrozumienia, czym jest kara i wina, dlaczego nie ma żadnego sądu i tak naprawdę to tylko on siebie samego oskarża. Drugą odsłonę wypełnia sekwencja z Elizabeth Costello (Ewa Dałkowska) wrzuconą w kafkowską sytuację. Stoi oto przed bramą na tamtą stronę. "W co pani wierzy?" - pyta urzędnik wieczności, "Proszę napisać o tym wypracowanie". Pisarka oburza się. "Nie mogę wierzyć, jestem sekretarzem niewidzialnego, oddaję głos wszystkim z tamtej strony".
Bycie artystą to przecież nieustanne podważanie aksjomatów, wątpienie w schematy dobra i zła. To najbardziej osobiste z osobistych niepokojów Krzysztofa Warlikowskiego. Kim jest on jako artysta w obliczu śmierci? W tym kontekście "Koniec" jest jego pierwszą świadomą próbą bilansu. Nie przypadkiem wracają echa z jego dawnych spektakli, lecz nie są to autoplagiaty. Reżyser przygląda się obrazom swojego teatru jeszcze raz z lekko przeniesionymi akcentami - to są moje kluczowe rozpoznania, moje grzechy i odkrycia. Ta premiera ma w sobie zachwycającą melancholię, jakby przeczuwając grozę swojego umierania i umierania teatru, reżyser z niczym się nie spieszył. Zamieranie i odradzanie się sztuki i życia. W to wierzy Warlikowski.
